Viva Mexico

Vier dagen geleden, en weeral het een en ander te vertellen. Op maandag en dinsdag ben ik zoals gewoonlijk naar de universiteit gegaan, om er aan het Frans te werken (iets wat tergend traag vooruit gaat, voornamelijk omdat het heel moeilijk is om bijvoorbeeld uitdrukkingen correct naar het Spaans te vertalen). Dinsdag had ik mijn eerste - en enige - les fotografie van de week. Ik hoopte dat we zouden leren hoe we moesten 'imprimir', het Spaanse werkwoord voor het analoge afdrukken van foto's. We kregen echter twee uur theorie voorgeschoteld, in mijn ogen veel te langdradig. Aangezien ik zelfs het merendeel verstond - de les wordt nog steeds in het Spaans gegeven, snapte ik niet waarom er zoveel vragen bleven gesteld worden. Het afprinten op de universiteit zal dus pas voor volgende week zijn (aangezien we donderdag geen les hebben, zie verder), maar ik had allesbehalve zin om daarop te wachten (en aangezien mijn vader fotograaf is, moest ik dat ook niet doen, maar ook daarover later meer in deze post). Ik heb ook eindelijk besloten wat ik als tweede vak wil nemen: Opinion Publica, waar ik maandag mee ga beginnen. Ik heb les op maandag en woensdag, telkens van 1 tot 3, tesamen met Ida, een meisje uit Noorwegen die al drie jaar niets anders doet dan reizen. Best wel een bizar levensverhaal, ze is met AFS een jaar naar Amerika gegaan, heeft vervolgens een jaar in Australië gewoond waarna ze Azië heeft verkend, dan naar Europa teruggekeerd om daar rond te reizen en nu zit ze tenslotte in Mexico, om hier aan haar Spaans te werken en als dat goed genoeg is, door Latijns-Amerika te trekken. Het vreemde is dat ze dat allemaal alleen doet, en dat ik niet snap dat ze nog nooit problemen heeft gehad (want ze ziet er ook nog eens allesbehalve slecht uit). Over het vak zelf weet ik nog niet zoveel, maar het wordt naar het schijnt vrij verstaanbaar gegeven, en het behandelt verschillende aspecten van communicatie naar het volk toe, en dan vooral hoe er door het doelpubliek op gereageerd wordt. In mijn ogen wel vrij interessant, en een vak dat ik in België waarschijnlijk nooit zal kunnen volgen.

Vanaf woensdag hadden we dan vrijaf (tot het einde van de week), omwille van de 'quinze de septiembre', het gigantische volksfeest ter gelegenheid van de tweehonderdste verjaardag van de Mexicaanse onafhankelijkheid. Vrijaf betekende echter niet dat ik woensdag kon uitslapen, want ik wou absoluut al een paar van mijn foto's afdrukken. Ik vertrok dus zoals gewoonlijk met mijn vader naar de studio, om daar tegen tien uur naar een andere winkel te vertrekken waar een werknemer van hem mij zou leren hoe het afdrukken in zijn werk ging. Dat bleek niet simpel te zijn, maar na één keer gezien te hebben hoe het moest, was ik er toch ongeveer mee weg. Net zoals het ontwikkelen van de negatieven, vraagt het erg veel geduld en precisie, maar dat maakt het allemaal des te magischer. Je moet eerst testen hoeveel licht je moet geven, want je stuurt eigenlijk gewoon licht door je negatief richting een lichtabsorberend stuk fotopapier. De hoeveelheid licht hangt af van het aantal seconden je dat doet, en bepalen hoelang je dat moet doen is best wel moeilijk. Dit alles gebeurt vanzelfsprekend in een donkere kamer, waar je enkel over een klein, rood lampje beschikt, zodat je toch wat contouren kan onderscheiden. Wanneer je het belicht stuk fotopapier in het eerste ontwikkelbad legt, zie je binnen de vijf seconden echt de contouren van je foto verschijnen, een van de geweldigste dingen die ik ooit in mijn leven heb gezien.

Na het afdrukken heb ik met Vadim een taxi naar Metepec - een kleiner stadje net naast Toluca - genomen, om daar iets te gaan drinken met Thomas, een andere - Franstalige - Belg die we kennen van de Spaanse lessen. We vonden een heel tof café, waar het bier weliswaar een pak duurder was dan elders in Mexico, maar waar ik tijdens het naar het toilet gaan wel op een aangename verrassing botste. Er hing een kader tegen de muur met 'Las mejoras cervezas del mundo', waarop maar liefst tien van de dertig bieren Belgisch bleken te zijn (zélfs Blonde Grimbergen!). Het was natuurlijk allemaal nog beter geweest mochten ze die ook geserveerd hebben, maar dat bleek niet het geval te zijn. Mijn queeste om Belgisch bier in Mexico te vinden, blijft dus verderduren.

Om zes uur waren we terug in Toluca, om er voor een eerste keer naar het stadscentrum te stappen om al eens een kijkje te nemen naar de opzet voor de feestelijkheden die er die avond nog zouden plaatsvinden. Het was gigantisch. Ik denk dat het overgrote deel van de belastingen die de Mexicanen betalen naar dit soort dingen moet gaan, in plaats van naar hun sociale zekerheid (die eigenlijk zo goed als onbestaande is). Toen we alles vakkundig geïnspecteerd hadden en nadat mijn ouders zowat de helft van de mensen op straat begroet hadden omdat ze hen om de een of andere reden kenden (hier in Mexico kent echt iedereen iedereen), gingen we terug naar het huis van mijn grootouders aan moeders kant, waar we met heel de familie samen zouden eten en drinken, om vervolgens samen naar de 'shout' van de gouverneur te gaan luisteren. De tequila vloeide rijkelijk (mijn vader deed goed zijn best om zowel zijn glas als de onze - die van Vadim en ik - vol te houden, want "op zo'n dag als deze, moet er tequila gedronken worden!").

Rond tien uur arriveerden we - goed verzadigd - op de 'Plaza de la independencia' van Toluca, waar maar liefst dertigduizend mensen samengeperst werden om naar de gouverneur te luisteren, die om elf uur stipt een aantal dingen zou afroepen, die door ons steeds beantwoord moesten worden met 'Viva'. Na vijf minuten een aantal dingen te hebben gebruld die voor mij niet helemaal duidelijk waren, hield hij het voor bekeken met een luide 'Viva Mexico', waarna een spetterend vuurwerk losbarste (veruit het grootste dat ik ooit gezien heb, maar tegelijk ook het gevaarlijkste aangezien er plots een brandend stuk vuurwerk naar beneden viel, recht in het publiek - dat gelukkig net op tijd uiteen was gegaan, en dat alles op zo'n drie meter van waar ik stond). Toen het vuurwerk gedaan was, was het al twaalf uur gepasseerd. We bleven nog wat staan kijken hoe de Mexicanen met de minuut gekker en gekker werden en hoe een zekere 'Pepe' - een Mexicaanse zanger die iedereen bleek te kennen, behalve Vadim en ik. Rond half drie waren we eindelijk thuis, enorm moe, sommigen zelfs ziek (Vadim om precies te zijn, die hier bleef slapen en de longen uit zijn lijf hoestte) en kropen we moe maar voldaan onder de wol.

Vandaag konden we eindelijk eens deftig uitslapen, en zijn we een stadje - waarvan de naam me ontglipt - gaan bezoeken, waar zich eveneens een archeologische site van de Azteken bevond, maar daarover later meer, wanneer ik de foto's - analoog, dus ik ga zaterdag weer ontwikkelen - post.

Ik moet er dringend eens inkruipen, dus, bij deze: slaapwel (of in jullie geval: goede morgen) België!

Klaas