Eindelijk...

... heb ik geleerd hoe ik een film ontwikkel. Ik heb er anderhalf uur over gedaan om van een filmpje een negatief te maken, en donderdag leren we hoe we de foto's echt 'afdrukken'. Ik kijk er naar uit, maar het eerste deel van het ontwikkelen vond ik al ongelooflijk mooi. Het is zo anders dan een digitale foto op de computer uploaden, photoshop openen en wat met de kleuren beginnen spelen. Het is iets 'artisanaals', en ik heb er echt van genoten. Het is niet simpel, aangezien je allereerst de film moet 'openen' in een zwarte 'zak', waarna je hem - in diezelfde zak - moet afknippen, op een speciale rol moet wikkelen en die vervolgens in een zwarte, ronde 'houder' moet steken. Die houder moet je op zijn beurt vullen met een heel aantal chemische vloeistoffen, om de dertig seconden schudden, en dat duurt in totaal een dik half uur. Als een klein kindje loop ik al gans de dag trots rond met het omhulsel van de film, en toon het zowat aan iedereen die ik tegenkom. Het viel me ook op dat de andere studenten hoe langer hoe vriendelijk worden. Aangezien ik een aantal dingen niet verstond, had ik hier en daar hulp nodig, en zowat iedereen bood een helpende hand, en probeerde een babbeltje te slaan (in de mate van het mogelijke, gezien mijn gebrekkig Spaans). Na mijn les moest ik onmiddellijk een nieuwe film gaan kopen, aangezien ik tegen donderdag opnieuw 36 frames moet hebben volgeschoten. Ik ben deze keer voor wat meer portretten op straat gegaan en heb zelfs mijn grootvader (langs vaders kant, die zelf een schitterende fotograaf is) aan een 'fotoshoot' onderworpen. Ik vraag me af hoe de foto's gaan zijn, maar ik verwacht er veel van. Als ik de negatieven heb, zal ik ze inscannen (mijn papa heeft daar een speciaal toestel voor in zijn winkel, zodat ik ze digitaal op internet kan zetten).

Deze middag ben ik voor de zoveelste keer Toluca ingedoken met Vadim, en ik moet toegeven dat ik de stad - die mij op het eerste gezicht zo lelijk leek - toch wel meer en meer begin te appreciëren. Ondertussen beginnen we de weg te kennen, net zoals de mooie plekjes en waar de fastfood restauranten zijn (het is echter niet moeilijk om er één te vinden, aangezien er op zowat elke straathoek een Mc Donalds of een Burger King is). We zagen ook een manifestatie, omwille van de toenemende armoede door de aanblijvende overstromingen (niet in mijn stad, maar Toluca is de hoofdstad van Mexico D.F., de staat Mexico). Ik maakte alvast van de gelegenheid gebruik om erop los te fotograferen.

Vadim en ik moesten vandaag van klas veranderen op de universiteit (voor de lessen Spaans), omdat ze al de AFS'ers in eenzelfde klas willen. Dat betekent dat we dus al de saaie, ongelooflijk simpele dingen opnieuw moeten zien. Voor mij op zich niet zo'n probleem, aangezien ik gewoon constant dingen op internet en in mijn woordenboekje opzoek, maar het is toch niet alles. Misschien dat we morgen eens een niveau hoger proberen, iets wat volgens mij wel moet lukken aangezien mijn Spaans stilaan toch begint te vlotten. Na de les ga ik altijd naar de winkel van mijn vader, waar ik elke dag opnieuw met mijn grootvader begin te praten. Ik vind dat geweldig, want ik schiet eigenlijk best wel goed met hem op. Hij weet enorm veel, zowel over fotografie, als over compleet andere dingen (elke dag opnieuw krijg ik een boek van Kafka, Proust of Kierkegaard onder mijn neus geduwd). Vandaag heb ik heel zijn collectie camera's te zien gekregen, en dat was echt geweldig. Fototoestellen die bijna honderd jaar oud zijn, Hasselblads (voor de leken: dat is het van het), genoeg om een museum mee te vullen.

Ik houd het voor bekeken voor vandaag. Ik denk dat vandaag mijn beste dag Mexico tot nu toe was, ik begin er echt van te genieten. Als afsluitertje post ik nog een paar foto's (digitale wel te verstaan) die ik zaterdag maakte (op de AFS-meeting en erna in Metepec). Enjoy!

Klaas

En dan toch nog eentje in kleur om af te sluiten: