Eerste dag universiteit

Hola,

Zoals jullie in de titel reeds konden lezen, zit mijn eerste dag universiteit erop. Ik heb alleen op dinsdag en donderdag les fotografie (en vrijdag moet ik niet eens op de universiteit zijn), maar Vadim en ik moeten naast onze lessen Spaans en fotografie (in Vadims geval ecologische wetenschappen, hij gaat meewerken aan een project om een soort park te ontwerpen, en daarbij vooral te letten op de ecologische en functionele aspecten) ook lessen Frans voor de studenten voorbereiden (je kan het al raden, het niveau is - net zoals op de middelbare scholen - niet bijster hoog). Ik ben daar vandaag aan begonnen, maar naast de lessen voorbereiden, zullen we er ook een aantal moeten geven. De bedoeling van het eerste onderwerp is dat de studenten een tekst krijgen over 'Les inconnus' (een groep stand-up comedians uit Frankrijk), en dat ze vervolgens een hoop grammaticale en inhoudelijke vragen krijgen over vetgedrukte woorden uit de tekst. Gelukkig dat ik Vadim heb, want zelfs na drie maanden zitten sommige grammaticale regels toch al ver in mijn achterhoofd, hoewel mijn Frans spreken er alleen maar op vooruit is gegaan (zeker aangezien ik de eerste dagen veel Frans met Vadim heb gepraat). Na de tekst behandeld te hebben, zullen we de studenten een aantal sketches van het gezelschap tonen. Ik zie het als een voordeel dat ik mijn Frans kan blijven onderhouden, zodat ik het niet verlies terwijl ik Spaans leer. Ik ga morgen echter wel eens vragen of ik het complete lessenaanbod van de universiteit kan bekijken, aangezien ik toch graag nog iets anders zou bijstuderen. Ik ga er van profiteren om alle dingen te studeren die ik in België nooit zal kunnen doen, wegens tijdgebrek of andere externe factoren.

Rond de middag heb ik dan mijn professor fotografie ontmoet. Zijn naam is Martin (zelfs op de universiteit kan je de professoren met hun voornaam aanspreken), en hij leek op het eerste gezicht heel sympathiek. Hij sprak wel een mondje Engels, maar wou precies echt wel zijn best doen om aan mijn Spaans te werken. Martin is een van de beste vrienden van mijn vader (de fotografen in Toluca vormen een select groepje, die ook verre reizen door Latijns-Amerika maken om te gaan fotograferen). Morgen heb ik dus mijn eerste les fotografie, en ik kijk er best wel naar uit. Mijn papa heeft mij een analoge camera (voor de leken: met filmrolletjes) geleend, aangezien we morgen met zwart-witte analoge fotografie beginnen. Dat betekent ook zelf ontwikkelen in de donkere kamer, iets waar ik echt zin in heb aangezien ik dat al heel mijn leven wil kunnen er nog nooit de kans toe had.

In de namiddag (van 5 tot 7) had ik dan de les Spaans. Ik moet eerlijk zeggen dat het niveau me toch wel wat te laag was, hoewel er wel een hele hoop leuke mensen (allemaal buitenlanders wel te verstaan, bijna allemaal van Rotary) bijzitten. Chance dat ik mijn laptop meehad (om nota's te maken) en dat ik als 'professor van de universiteit' toegang heb tot het draadloos netwerk, zodat ik - terwijl de anderen de persoonlijke voornaamwoorden leerden - wat werkwoordsvervoegingen kon bekijken. Iets anders kon ik niet doen, aangezien websites als youtube en facebook geblokkeerd zijn in mijn faculteit. Over het Spaans: het begint stilaan een beetje te vlotten, ik versta toch al heel wat, en als ik alleen ben met mijn moeder (en dus Spaans moet praten), begint het toch echt wel te vlotten, hoewel ik er wel eerst moet 'inkomen'.

Gisteren ben ik dus - zoals jullie waarschijnlijk wel gelezen hebben in mijn vorige post - om half zes 's ochtends opgestaan om met mijn papa foto's te gaan maken in een archeologische site, een vijftigtal kilometer buiten de stad. Dat vroege opstaan in combinatie met het laat gaan slapen van de dag voordien, zorgde ervoor dat ik mij gisteren niet geweldig voelde (de avond ervoor had ik met mijn papa de film 'Frida' gezien, een biografische film over de Mexicaanse vrouw 'Frida Kahlo', die prachtige schilderijen heeft gemaakt. Ongelooflijk mooie film trouwens). De naam van de archeologische site herinner ik mij niet juist meer, maar het was echt wel de moeite. Prachtige omgeving, een heel mooi stuk natuur met schitterende uitzichten op een paar bergen in de omgeving, en twee 'piramides' gebouwd door de Azteken: één diende als begraafplaats, de ander als tempel voor hun zonnegod. Jammer dat het weer wat tegenviel - veel wolken, en het had 's nachts vreselijk geregend, mijn schoenen waren maw doorweekt met erg koude voeten tot gevolg. Toen we de berg afkwamen en in het plaatselijke dorpje terug in de auto wouden stappen, bood mijn vader mij een 'Mexicaans ontbijt' aan. In Mexico heb je overal op straat eetstandjes, en op zondag is het de gewoonte dat de Mexicanen 's morgens zwaar eten. Dat wil zeggen dat ik om negen uur 's ochtends kippensoep (en het begrip 'kippensoep' wordt hier erg letterlijk genomen: er zwemmen echt hele brokken kip in de soep, maar daarover hoor je mij niet klagen) en taco's met lamsvlees heb gegeten, met 'una cerveza' om alles door te spoelen. Mijn vader is 'een artiest' (hij houdt zich niet alleen met studiofotografie bezig, maar doet ook heel vreemde, maar mooie dingen met grote afdrukken van zijn foto's, hij maakt er in zekere zin halve schilderijen van), en is dus een rasechte 'bonvivant'.

In de namiddag was het hier familiefeest ter gelegenheid van de 73e verjaardag van mijn grootmoeder, en daar heb ik me echt wel goed geamuseerd, hoewel ik echt wel vreselijk moe was gezien mijn gebrek aan slaap. Er werd - zoals op elk Mexicaans familiefeest - weer heel wat afgedanst (en ik werd daar ook in meegesleurd, maar meestal deed ik dan alsof ik ijverig foto's aan het maken was), maar ook heel gezellig gepraat, gedronken en gegeten. Vadim en zijn Mexicaanse broer Felipe waren ook uitgenodigd, en heel wat mensen waren erg geïnteresseerd in België. Aangezien hun Engels vaak al even slecht was als dat van mijn moeder, betekende dat dus dat we in gebrekkig Spaans moesten zien duidelijk te maken hoe het er in bijvoorbeeld Brussel of Brugge (de twee steden die men in Mexico kent) aan toe gaat. Vooral mijn oma was heel geïnteresseerd, ik heb voor haar zelfs Meise opgezocht op Google Earth, en kon haar dus ons huis en tuin tonen. Hun mond viel open bij het zien van de tuin, want in Mexico - vooral in de stad - kent men echt geen grote tuinen (over tuinen gesproken: ik heb daarstraks meegeholpen om het gras af te doen, omdat de tuinen hier dusdanig klein zijn, doet men dat met een grasmaaiertje waar wij enkel het gras in de moeilijke, nauwe hoekjes mee afmaaien, dat was maw geen eenvoudige opdracht). Ook mijn kleine neefjes en nichtjes waren erg schattig, en probeerden mij zelfs wat Spaanse woordjes aan te leren.

Ik heb ondertussen gehoord dat de eerste echte zware opgave van het chirojaar met succes voltooid is (de barbecue in de Landbeekstraat), en dat toverde toch even een glimlach op mijn gezicht. Ik hoop dat de rest van het jaar even vlot verloopt, ondanks het kleine leidingstekort. Wacht maar tot ik terugben!

Ik houd het voor vandaag weer voor bekeken, dankuwel voor de interesse en tot de volgende! (hoogstwaarschijnlijk zal dat morgen zijn, aangezien ik toch wel het een en ander over de fotografieles zal kunnen vertellen)

Hasta mañana,

Klaas

Een paar eerste foto's

Heb ondertussen ook de tijd gevonden om mijn foto's van het Arrival Camp en mijn eerste dag bij de familie op de pc te zetten. Heb gisteren ook foto's gemaakt van mijn vader en zijn broer Manuel, die samen een shoot in (buiten) de studio deden (alledrie de broers zijn ze in de fotozaak van hun vader gestapt, ondertussen zijn dat vijf fotowinkels verspreid in de stad geworden, waaronder twee studio's. Eén daarvan is het ouderlijke huis met tuin, een prachtig stukje groen in het stadscentrum). Heb gefotografeerd met een oude Nikon D100, aangezien ik mijn Sony thuis vergeten was, en dat was niet simpel. Vanochtend ben ik om zes uur opgestaan om met mijn papa foto's te gaan maken op een archeologische Aztecen site, maar het zal nog even duren eer die online komen.

Anyway, al een voorproefje:

Arrival Camp @ Cuernavaca (Mexico City)

Ontvangstcomité (mijn familie)

Een paar foto's van de studio

Fiesta en Mexico

Gisterenavond ben ik met mijn zus naar mijn eerste 'Mexicaanse fiesta' geweest. Er waren een hele hoop jongens van haar school - die ik dus ook een beetje kende - die door de alcohol ineens een pak socialer en opener waren tegenover mij, en hun best deden om mij het volledige Spaanse scheldwoordenjargon aan te leren. In wezen was het verschil met een Belgisch feestje niet zo groot. Er speelden een bandje (banda muziek), er werd heel wat gepraat en gelachen, maar misschien ook wel wat meer gedanst dan in België. Vadir (de andere Belg in Toluca) en zijn gastbroer waren er ook, en dat maakte het allemaal wel een beetje gemakkelijker. Ik vraag me af of ik met Vadir Frans zou moeten blijven praten (hij komt uit Luik), of toch pogingen zou moeten doen om Spaans met hem te spreken. Ik heb alleen maar schrik dat ik op het einde van het jaar mijn Frans zal kwijt zijn als ik het niet enigzins onderhoud, en dat het een mix van Spaanse en Franse (werk)woorden zal geworden zijn (zoals bij Caroline, mijn zus die een jaar naar Costa Rica ging). Uiteindelijk zijn er zoveel mensen waar ik Spaans mee zal moeten spreken, dat ik me afvraag of het kwaad kan om met één iemand mijn Frans wat te onderhouden. Ik zal wel zien hoe het loopt, maar hij gaat hoogstwaarschijnlijk de persoon zijn waar ik het meeste mee zal optrekken, aangezien hij ook naar de universiteit gaat gaan en onze moeders elkaar goed kennen.

Vanochtend kon ik dan eindelijk nog eens uitslapen, in tegenstelling tot Andrea, die om zeven uur op school moest zijn voor de wekelijkse zwemles (tot elf uur, maar het is toch ongelooflijk hoeveel uren ze hier op school moeten doorbrengen en vooral hoe het eigenlijk allemaal veel efficiënter zou kunnen verlopen). Heb mij daarstraks zelfs nog eens een 'Belgisch' ontbijt gemaakt, nl. een goede portie spiegeleieren, want de dagelijkse toast met avocado en kaas uit Yucatan begon ik stilaan toch een beetje beu te worden. Al bij al valt het eten heel goed mee, hoewel mijn moeder wel heel hard haar best doet om mijn darmsysteem niet onmiddelijk naar de knoppen te helpen (wat betreft pikante gerechten etc.). Ik denk dat ik zelfs meer fruit eet dan in België (elke ochtend een bord met allerlei stukken fruit, en 's avonds meestal ook iets gelijkaardigs).

Ik ben weer uitverteld, ik wacht nog steeds op een telefoontje van ma en pa Goethals, maar dat blijkt maar niet te komen. Straks moet ik naar de universiteit om mijn inschrijvingsgeld te gaan betalen (rond de 3000 pesos - dus ik moet eerst nog naar de bank, dat wordt ook weer een avontuur). Vanavond staat er me nog een Mexicaanse fiesta te wachten, maar dan met Vadir en zijn broer, en morgen is het de verjaardag van mijn 'oma'. Hier thuis zal het dan hoogstwaarschijnlijk ook wel ambiance zijn, maar 's avonds gaan we naar de voetbal met Andrea, Felipe (Vadirs broer) en Vadir (Deportivo Toluca, oftewel 'los diablos rojos de Toluca', die naam is afkomstig van - hoe raad je het - de Rode Duivels van België, die hier in '86 tijdens het WK hun thuisbasis hadden en hier zelfs een weeshuis oprichtten. Heel Toluca supportert nog steeds voor België tijdens de WK's, niet zo vaak maw aangezien België en WK's geen geslaagde combinatie is).

Ik kan ondertussen terugblikken op een eerste geslaagde week in Mexico, ik hoop dat er nog veel mogen komen en dat het allemaal nog beter wordt. Hasta la vista!

Twee dagen school in Mexico

Ik hoop dat ik eindelijk eens de tijd heb om een ietwat langer stukje te schrijven, want ik heb nu wel een hele hoop te vertellen. Vandaag en gisteren ben ik naar Andrea's school gegaan, en dat viel best wel mee. Hoewel de meisjes heel wat socialer ingesteld waren dan de jongens, heb ik toch heel wat respons gekregen over mijn 'avontuur' in Mexico. Het viel echt wel op dat de Mexicaanse jongens (uiteraard op enkele uitzonderingen na) mijn aanwezigheid anders ervoeren dan de meisjes, die mij veel sneller aanspraken, mij wouden helpen met mijn Spaans en zich afvroegen wat ik juist op 'hun' school deed. De jongens daarentegen zagen mij in mijn ogen eerder als een soort 'buitenstaander' die zomaar ineens op hun school aankwam. Misschien heeft dat ook met mezelf te maken, aangezien mijn Spaans nog altijd te gebrekkig is om een degelijk gesprek te voeren en ik het daarom moeilijker vind om zelf de eerste stap te zetten en mensen aan te spreken. Het was niet dat ze zich zichtbaar stoorden aan mijn aanwezigheid, maar ik had de indruk dat sommigen mij toch wel een beetje 'buitenkeken', vaak tot ik zelf 'hola' zei en in gebrekkig Spaans een gesprek aanknoopte. Aan de andere kant waren er natuurlijk ook enkelingen die zelf naar mij kwamen en met mij begonnen te praten, en waar ik precies toch wel goed mee overeenkwam. Maar ik heb de afgelopen twee dagen uiteindelijk toch vooral met Andrea en haar vriendinnen opgetrokken, en mij erg goed geamuseerd.

Ik stelde mij daarentegen toch wel vragen bij het niveau van de Mexicaanse scholen. Je moet weten dat middelbare scholieren in Mexico negen lesuren van vijftig minuten per dag hebben, en dat er ook op woensdag gewoon lesgegeven wordt - dus niet zoals in België, waar we het om twaalf uur 's middags voor bekeken houden. Toen ik de boeken van Andrea bekeek, had ik de indruk dat de leerstof in de 'private schools' toch wel min of meer aansloot bij de leerstof in de Belgische scholen. Voor sommige vakken is dat inderdaad het geval, zoals biologie, wiskunde en bijvoorbeeld aardrijkskunde (aardrijkskunde is hier een combinatie van geschiedenis en aardrijkskunde zoals wij het kennen. Vorig jaar hebben ze bijvoorbeeld de platentectoniek gezien, maar vandaag ging het dan weer over de holistische levensvisie, zoals wij die bij het postmodernisme zagen). Daar komt dan nog eens bij dat de leerkracht aardrijkskunde een van de enigen is die op een verstaanbaar tempo Spaans praat, zodat ik bijna heel de les kan volgen en mij dus noodgedwongen niet met andere dingen, zoals vervoegingen van de Spaanse werkwoorden, moet bezighouden.

Anyway, het - in mijn ogen - teveel aan lesuren, wordt hier ruimschoots gecompenseerd door de 'relaxte' Mexicaanse manier van leven. Leerkrachten die hun les onderbreken om buiten even te gaan bellen is hier de normaalste zaak van de wereld, net zoals leerlingen die tijdens de les muziek luisteren, sms'en of zelfs bellen. Ook in slaap vallen is geen probleem (daar was ik wel blij om, want ik vond het vroege opstaan toch niet simpel). Vandaag hebben we tijdens drie van de negen lesuren gewoon geen les gehad - vraag mij niet waarom, maar de leerkrachten hadden iets precies iets beters te doen dan voor de klas te staan, aangezien ze constant buiten stonden - en het laatste lesuur, 'informatica' was al even erg. Terwijl wij in België leerden programmeren, websites ontwerpen en word/excell gebruiken, zei de leerkracht hier doodnormaal: "vandaag gaan we eens kijken wat jullie het beste ligt: Linux of Windows. Ik stel voor dat jullie na twintig minuten eens wisselen en kijken hoe jullie facebook het beste werkt." Maw: gedurende vijftig minuten heeft gans de klas op facebook gezeten, inclusief de leerkracht. In zekere zin ben ik toch wel blij dat ik maandag naar de universiteit ga.

Over de universiteit gesproken: ik moest daarstraks een test Spaans afleggen, om te zien in welke groep ik Spaanse les zou krijgen. Het was allessinds 'geene vette', maar ik merkte toch wel dat mijn ijverig Spaanse woordjes opzoeken en werkwoorden leren enigzins zijn vruchten afgeworpen heeft.

Ik ben daarstraks met mijn 'papa' naar 'Les diablos rojos de Toluca' gaan kijken. In Toluca is er een vrij deftig voetbalteam - ze zijn vorig jaar zelfs kampioen van Mexico geworden - dat nu tegen 'Olympio' (een team uit Honduras) speelde voor de Latijns-Amerikaanse Champions League. Eigenlijk echt wel leuk, in Mexico is er toch wel een pak meer ambiance, drank en eten wordt gewoon massaal op de tribunes verkocht (en je kan er echt alles kopen), iedereen zingt en roept, en best nog wel een degelijke match (hoewel ik meer over fotografie heb gepraat met mijn Mexicaanse vader). Daarna naar huis gestapt (en dat is een eindje, we hebben er een uur over gedaan), en over vanalles en nog wat gepraat, en dat was best wel de moeite. Een beetje vader en zoon, en ik had de indruk dat hij er toch ook wel van genoten heeft. Het verbaast mij dat ik mij zo snel thuis voel in mijn familie, maar ik kan er alleen maar blij om zijn.

Anyway, ik kruip erin, want het is hier ondertussen voorbij twaalf uur (en ik ben best wel moe, dus ik ga dat hier niet meer nalezen - vergeef het mij als er ergens fouten instaan). Morgen moet ik er weer vroeg uit, en het is doop voor de nieuwe leerlingen op school (in Mexico is 'High school' vanaf vijftien jaar, en hoogstwaarschijnlijk ga ik moeten meedoen). Voor de geïnteresseerden: ik heb vandaag een nieuw muziekgenre ontdekt, het heet 'Banda' en ik zie het een beetje als Mexicaanse balkan, maar het is allesbehalve slecht. Youtube eens op El final de nuestra historia, en find it out.

Tot de volgende,

Klaas (vanop mijn nieuwe, Mexicaanse netbook, inclusief Spaanse Windows, want ik ben er net achtergekomen dat je dat niet kan veranderen...)

Universidad

Vandaag echt een leuk dagje gehad. Opgestaan, mee naar de fotowinkel van mijn papa gegaan, en vervolgens met Vadir (een jongen uit Wallonië), zijn gastmoeder Elvia en mijn eigen mama naar de middelbare school van mijn zus Andrea gegaan. Dat was een 'escuela privata' (hier in Mexico zijn er private en public schools, de private schools zijn duur en worden niet door de staat betaald), en net zoals bij de lagere school van mijn kleine zusje, was ik echt verbaasd over hoe mooi die scholen zijn. Terwijl Ruusbroec gekend is om zijn kale speelplaats, is er daar overal groen, bankjes en tafeltjes, mooie gebouwen, veel materiaal, etc. Ook over het niveau was ik verbaasd (over het niveau Frans - ik heb Andrea vandaag moeten helpen met oefeningen over de passé composé, en dat ging niet geweldig vlot - en Engels ga ik mij niet uitspreken), maar bij vakken zoals biologie en dergelijke zagen zij toch wel grotendeels hetzelfde als wij het afgelopen jaar.

Bon, ik ga het wederom kort moeten houden, want ik heb net een gesprek van een half uur met mijn moeder gevoerd (poging tot en veel knikken, maar ik kan zo wel al een paar eenvoudige zinnetjes maken), maar dat is waarschijnlijk wel de beste manier om de taal te leren.

Na ons bezoekje aan de school, zijn we naar de universiteit van Toluca (wederom prachtige gebouwen) gegaan om te informeren over onze cursus Spaans. Blijkt dat Vadir en ik eigenlijk even goed naar de universiteit kunnen gaan, en ik denk dat ik dat ga doen. Als ik naar de gewone school ga, moet ik elke dag om zeven uur op school zijn, tot half vier 's namiddags en dat zou betekenen dat ik bijna twaalf uur aan een stuk les zou hebben aangezien ik van 5 tot 7 Spaanse les heb. Daar komt dan nog eens bij dat we voor de gewone school best nog wel een pak huiswerk zouden hebben. Met Vadir kom ik trouwens best wel goed overeen, en op de universiteit zou ik zelfs fotografie kunnen volgen.

's Namiddags ben ik er na veel geprobeer in geslaagd om naar huis te bellen met betaalkaarten (in Mexico heb je op elke hoek van de straat een openbare telefoon), waarna bleek dat ma en pa aan zee zaten en ik het dus met Caroline moest doen (hehe). Het leek haar ook het beste om naar de unief te gaan. Ik denk dat ik dat dan maar ga doen, maar aangezien de lessen pas maandag beginnen, ga ik de komende drie dagen wel met mijn zus (inclusief uniform) mee naar school gaan (maw: vreselijk vroeg opstaan).

Ook 's avonds was erg fijn, gewoon wat door Toluca gelopen met mijn mama en kleine zusje (ik begin er hoe langer hoe meer van te genieten om een klein zusje te hebben, Monse is enorm enthousiast en levendig). Anyway, ik begin stilaan de indruk te hebben dat ik mij hier echt wel thuis ga kunnen voelen het komende jaar.

Ik ga bijna slapen, misschien eerst al de nieuwe Spaanse woordjes van vandaag (ik loop constant met een mini zakwoordenboekje rond en schrijf zowat elk onbekend woord op) eens bekijken, maar ik denk dat ik mijn slaap nodig zal hebben als ik er de komende drie dagen om half zes uitmoet (de lessen op de universiteit beginnen gelukkig maar rond tien uur).

Aan iedereen die mij een mailtje of facebookberichtje gestuurd heeft: sorry dat ik nog niet geantwoord heb, maar ik heb echt niet veel tijd hier. Hoop dat ik mij binnenkort een klein laptopje kan aanschaffen zodat ik in een dode moment eens op internet kan of makkelijker dingen kan noteren tijdens de lessen Spaans. Jullie horen mij nog!

Tot de volgende (misschien morgen, als ik tijd heb laat ik weten hoe mijn eerste schooldag was),

Klaas

Wonka Candy

Dag iedereen,

Vandaag eindelijk eens wat kunnen uitslapen, maar ik ben precies nog altijd even moe. Ben opgestaan rond elf uur, om dan te constateren dat ik het huis voor mij alleen had. Mijn moeder kwam een uurtje later thuis, en dan ben ik met haar Monsé (mijn kleine zusje) op school gaan halen. Pracht van een lagere school, zal wel vrij veel geld kosten om uw kind daar binnen te krijgen. Toen we drie uur later (was best wel een eindje rijden, daar nog een tijdje moeten wachten, en het verkeer is hier nog drukker dan in hartje Brussel) terugkwamen (deze keer in het tweede huis, mijn familie heeft een ander huis net naast een van de fotowinkels van mijn vader waar we overdag meestal zijn), was mijn andere zus - Andrea - haar huiswerk aan het maken (ik was verbaasd over het niveau, ze zien zelfs dingen als meiose en mitose bij biologie).

We zijn ook gaan kijken voor Spaanse lessen, die ik in de plaatselijke universiteit zou krijgen. Het feit dat ik totaal geen Spaans kan, begint frusterender en frustrerender te worden. Heb vandaag meer dan een keer een dipje gehad, het schijnt dat dat logisch is, maar het maakt het er allemaal toch niet gemakkelijker op. Ik zit er geregeld zo'n beetje voor 'piet snot' bij.

Soit, ik denk dat we door moeten gaan, dus ik ga het hier bij houden. Tot de volgende!

Ola Toluca

Ik ga het kort houden vandaag, want mijn lichaam is nog aan het bekomen van het uurverschil hier in Mexico, en aangezien het hier nu iets na tien uur is, zou ik er toch eens in willen kruipen.

Na ongeveer twintig uur vliegen en wachten, kwamen we vrijdagavond toe in Mexico. Al bij het landen viel de gigantische laag smog die in Mexico City hangt op. Het is hier regenseizoen, dat wil zeggen dat het hier bijna constant bewolkt is, maar zelfs onder het dikke pak wolken boven Mexico City zagen we een al even dikke laag bruin-grijze smog hangen. Gelukkig vond ons 'Arrival Camp' buiten de stad plaats (voor zover dat een stad te noemen is, het heeft meer iets weg van een land op zich: 25 miljoen inwoners, gigantisch veel sloppenwijken, ongelooflijk veel volk op straat en vanuit het vliegtuig leek het alsof er geen einde kwam aan de bebouwing. Daarnaast hebben we er met de bus meer dan twee uur over gedaan om 'uit' de stad te raken). Anyway, over het Arrival Camp later meer als ik tijd heb.

Vanochtend zaten we om elf uur alweer in de bus richting Toluca (mits een overstap op de luchthaven van Mexico City, maw: weeral uren in de bus zitten). De ontmoeting met mijn gastgezin was bijzonder hartelijk en warm, inclusief spandoek met 'Welcome Klaas'. Lekker eten, wat plaatselijke 'specialiteiten' gedegusteerd met de papa en geprobeerd om aan de moeder haar gebarentaal aan uit te geraken (aangezien zij echt geen woord Engels spreekt). Wat met mijn twee zussen gepraat, Nennita (de jongste) is nogal verlegen, maar ik ga ervanuit dat dat wel loskomt, Andrea is een heel fijn meisje, wiens Engels nog ietwat degelijk genoeg is om mij het belangrijkste duidelijk te maken. Ze wist mij wel iets te vertellen over een leerkracht Engels die bij haar op school na de eerste week verdwenen was, en dat ik eventueel zou moeten inspringen of zoiets. Ik snap er allemaal niet veel van, maar ik zal het dinsdag wel merken als ik voor de eerste keer naar school ga. Mijn papa blijkt over heel de stad verschillende fotowinkels te hebben en maakt zelf prachtige foto's (er hangen er een heleboel verspreid in het huis, and I'm impressed).

Anyway, morgen nog een dagje uitrusten, al wat aan mijn Spaans beginnen en een Mexicaanse GSM gaan halen.

Tot de volgende!

Mexico city, here I come

Binnen een dikke vier uur word ik op de luchthaven verwacht. Om 8 uur 's ochtends stijgt mijn vliegtuig richting Madrid op, waar ik zal overstappen op de vlucht die mij naar Mexico City zal brengen. Daar aangekomen zal ik twee dagen deelnemen aan een AFS welkomstweekend. Zondag om vier uur in de namiddag (plaatselijke tijd) zal ik dan eindelijk zijn waar ik bijna het ganse jaar zal blijven: Toluca, een stadje (hum hum) met een miljoen inwoners gelegen op 2700 meter hoogte (niet al te warm dus) midden in een groot natuurgebied aan de voet van de 'Nevada de Toluca', de uitgedoofde vulkaan waaraan de stad zijn naam te danken heeft.

Of ik er zin in heb? Ik weet het niet, ik zit een beetje met gemengde gevoelens. Omdat mijn zomervakantie tot nu toe zo ongelooflijk leuk was (ik ben tenslotte nog maar net terug van de - Lennert zijn woorden - beste week uit mijn leven, het Szigetfestival in Budapest), heb ik eigenlijk best wel zin om er nog een maandje België bij te doen. Ik heb een geweldige maand juli gehad, die helemaal in het teken van de Chiro stond. Ik heb een hele resem vrienden en vriendinnen teruggezien, afscheid genomen en mij toch geweldig geamuseerd. En toch weet ik dat ik het moet doen, en dat ik het mij allesbehalve ga beklagen. Da's een beetje het vreemde aan de zaak: enerzijds weet je dat het jaar bijna niet kan falen, zeker niet als je hoort dat al mijn voorgangers (oa. ook mijn broers en zussen) eraan terugdenken als 'het beste jaar uit hun leven'. Ik weet dat ik er sociaal genoeg voor ben, en dat ik meestal 'mijn drive' wel vind. Ik weet dat ik er eeuwig spijt van zou hebben als ik het niet zou doen. Maar anderzijds is het leventje in België hier dusdanig aangenaam, zie ik ook hoe heel mijn vriendenkring een stapje verder in hun leven zet, terwijl ik in zekere zin 'een sabbatjaar' inlas.

Ook van de taal heb ik eigenlijk best wel schrik. Mijn Spaanse kennis is voorlopig beperkt tot 'Dos cervezas por favor', en ook al schijnt het echt geen moeilijke taal te zijn (zeker niet als je er echt in ondergedompeld wordt, je moet het wel leren), toch gaat het niet simpel zijn - zeker voor mij niet - om de eerste weken constant met een mond vol tanden rond te lopen omdat je je enkel in het Engels kan uitdrukken en weet dat dat eigenlijk niet de bedoeling is. Uiteindelijk zal ik er wel het beste van maken...

Anyway, ik ga hier afronden, nog eens nadenken over wat ik al dan niet in mijn handbagage ga proppen, mijn valies nog eens wegen en proberen nog een paar uurtjes te slapen. Ik hoop dat dat toch nog een beetje lukt, zodat ik morgen op het vliegtuig al eens in de resem cadeautjes en brieven (het oh zo begeerde Kaatpakket dat ik kost wat kost pas op het vliegtuig mocht opendoen) kan neuzen in plaats van dertien uur aan een stuk te slapen.

Tot de volgende,

Klaas

Eerste berichtje

Dag iedereen,

Aangezien jullie op deze blog beland zijn, neem ik aan dat jullie in zekere zin toch wel geïnteresseerd zijn in wat ik het komende jaar al dan niet ga uitsteken in Toluca, het 'stadje' in Mexico waar ik binnenkort bij de familie Larranaga zal verblijven. Op deze blog ga ik dan ook over mijn doen en laten vertellen, foto's posten die ik in de loop van het jaar gemaakt heb en een poging doen om (als ik daar tenminste voldoende tijd voor heb) bij te houden waar ik me zoal mee bezighoud.

Omdat ik op dit uur niet veel beters te doen had, heb ik maar een persoonlijke blog aangemaakt. Ik weet dat het nogal vroeg is, aangezien ik pas binnen welgeteld veertien dagen vertrek, maar 'ik voelde hem' toch wel om er nu al aan te beginnen. Mijn avontuur begint eigenlijk al in België, omdat de administratie die een jaar buitenland met zich meebrengt me toch wel overrompelt. Morgenvroeg moet ik op de Mexicaanse ambassade in Ukkel staan om mijn visum aan te vragen, en ik hoop dat dat de laatste officiële instantie is waartoe ik mij zal moeten wenden alvorens ik echt naar Mexico kan vertrekken. Mijn jaar hier loopt stilaan op zijn einde, en na een geweldig chirokamp dat reeds achter de rug is, de jaarlijkse Hawaïfuif en een week Szigetfestival in Boedapest gaat pas echt tot mij doordringen wat me te wachten staat.

Anyway, ik sluit bij deze mijn eerste blogberichtje af, ik hoop dat ik de moed ga vinden om genoeg van me te laten horen.

Tot de volgende,

Klaas