Sorry dat het zolang geleden is, maar heb het hier wederom enorm druk gehad, en was 's avonds steeds te laat thuis om nog iets te schrijven. Het is hier ondertussen weeral elf uur, dus ik weet niet of ik vandaag veel 'op papier' zal kunnen zetten.
Waar zal ik beginnen? Ik meen me te herinneren dat ik in mijn vorige post niets verteld heb over de archeologische site waar we donderdag heen gegaan zijn. Het idyllisch dorpje noemde Tenango. Het was een fikse wandeling tot aan de piramides, aangezien de plek officieel gesloten was. Niet dat iemand zich daar iets van aantrok, aangezien er - naar mijn 'goesting' - wat teveel mensen rondliepen om echt ongehinderd te kunnen fotograferen, maar het was toch wel even op de tanden bijten om tot daar te geraken. Tenango is een echt typisch Mexicaans dorpje: gebouwd op een bergflank, met een prachtig kerkje, een wekelijkse, gezellige markt waar iedereen elkaar lijkt te kennen en vooral het ontelbare aantal kleine straatjes, die elkaar her en der kruisen, en die ons tot aan de eeuwenoude stad leidden waar we ettelijke uren zouden doorbrengen. Calixtluahaca - een andere archeologische site die mijn vader en ik een paar weken geleden op een zondagochtend bezochten - was niets in vergelijking met Tenango: een tiental piramides (en blijkt dat er regelmatig nog nieuwe ontdekt worden) - de ene nog hoger, breder of impressionanter dan de andere - bezorgden ons een prachtig uitzicht en bezorgden ons de ganse namiddag trappenplezier. Terwijl mijn pa en ik de vanuit esthetisch standpunt mooiste plekjes gingen opzoeken om foto's te nemen, slenterden mijn moeder en Andrea wat achter ons aan en hield Vadim zich bezig met het verzamelen van afval dat toeristen zowat overal hadden achtergelaten. Na ettelijke uren daalden we terug af, bezochten we de markt en aten we - hoe kan het ook anders - taco's. Tegen de vroege avond waren we terug thuis, en wat later kroop ik in bed om toch ietwat fris te zijn voor de uitstap naar Mexico City de volgende ochtend.
Op vrijdagochtend stond ik zoals gewoonlijk op rond acht uur, om met mijn vader naar de winkel te gaan. Daar zouden we rond half elf vertrekken richting Mexico City. Half elf werd half één, maar daar bleek niemand zich aan te storen. Ik begin stilaan ook wel ietwat aan de Mexicaanse interpretatie van het woord 'stiptheid' te wennen: ergens twee uur te laat arriveren blijkt geen probleem te zijn, leerkrachten die te laat zijn of gewoon niet komen opdagen blijken ook niet zeldzaam te zijn. In Mexico City slenterden we - nog zoiets: terwijl ik in België altijd half loop als ik ergens naartoe stap, doen ze hier in Mexico het omgekeerde, het lijkt wel een koers waarbij ze proberen te ontdekken wie het traagste kan stappen zonder daadwerkelijk stil te staan - van fotowinkel tot fotowinkel, enerzijds om mijn analoge Minolta camera te vinden, anderzijds omdat mijn vader en Diogenes (een andere fotograaf die bij hem werkt en mij oa. heeft leren afdrukken in de doka) een nieuwe videocamera nodig hadden. Toen zij de nodige informatie hadden en ik - voor het duizelingwekkend bedrag van 500 peso's, een dikke 25 euro - stelde mijn vader voor om 'snel' iets te gaan eten in een plaatselijk restaurantje dat hij kende. Drie uur en half later - na heel wat afgedronken en afgegeten te hebben - vroegen we de rekening, betaalden we en stapten we via wat omwegen terug naar de auto. Mijn vader en Diogenes hadden er echter nog niet genoeg van, want toen we een uurtje later in Toluca arriveerden, kregen ze telefoon van Manuel en Ivan (de broers van mijn vader, met wie hij de winkel beheert) om te melden dat zij ergens iets aan het drinken waren, en dat we absoluut ook moesten komen, met als gevolg dat we na een laat avondje moe maar verzadigd richting thuis terugkeerden.
Zaterdag was in jullie ogen hoogstwaarschijnlijk niet erg interessant, aangezien ik letterlijk heel de dag heb ontwikkeld. Een vijftal uur in de donkere kamer, een drietal uur in de studio om mijn negatieven in te scannen, en mijn dag was wederom bijna rond. 's Avonds keek ik op mijn gemak wat TV en kroop er vrij vroeg in aangezien zondag 'fotodag' is, en we er bijgevolg om zes uur uit moesten.
Zo gezegd zo gedaan, de volgende ochtend zaten we om zes uur in de auto. 's Nachts was de elektriciteit uitgevallen, en ook met de waterleiding bleek iets mis te zijn, zodat douchen pas 's avonds mogelijk zou zijn. De plek waar we heen gingen was iets minder 'romantisch' dan de vorigen. Hoewel de landschappen er best wel knap waren, ontsierde de steengroeves en de bergen afval die er gedumpt waren het uitzicht in zekere zin toch wel. Anderzijds bood dat wel een hele hoop nieuwe fotografische mogelijkheden, waardoor we ons met z'n gedrieën (een bevriende fotograaf van mijn vader was ook mee) 'konden laten gaan', zij al iets meer dan mij aangezien mijn voeten doorweekt waren als gevolg van de hevige regenbuiten die 's nachts hadden plaatsgevonden, en aangezien ik mijn gewone schoenen aanhad (ik moet dringend deftige schoenen kopen). Het was eveneens de eerste echte test met mijn nieuwe camera, en hoewel de lichtmeting het her en der toch wel wat laat afweten, was ik er toch niet ontevreden van. Afwachten tot ik de kans krijg om te ontwikkelen om het resultaat te zien, hoogstwaarschijnlijk donderdag. Zoals elke zondag, gingen we na het fotograferen naar de plaatselijke markt om taco's (hoe kan het ook anders) te eten, voor mij een al even interessante gelegenheid om foto's te maken. Toen we thuis kwamen, kroop ik terug in mijn bed om toch nog een uurtje te kunnen bijslapen, want om één uur zou Elvia met Vadim aan mijn deur staan, om richting Lerma te rijden waar we ontvangen zouden worden door een Mexicaanse familie, die eveneens een AFS-student 'hosten' (Ni, een meisje van Thailand).
Eén uur werd half drie, zodat we rond drie uur in Lerma aankwamen. Het was er kermis ('feria'), maar die leek toch wel verdacht veel op een Belgische kermis. Enkel het eten was enigzins anders (hoewel: naast Taco's ed. ook gewoon frieten en pizza), net zoals het dorpsplein waar drie marriachi groepen tegelijkertijd speelden, iets wat in zekere zin een heuse 'kakafonie' teweeg bracht, maar waar de meeste mensen zich allesbehalve aan leken te storen. De familie ontving ons erg hartelijk, en rond vijf uur gingen we aan tafel. Vadim en ik geraakten aan de praat met 'Jose', een ingenieur wiens passie eveneens fotografie is. Hij bleek best geld genoeg te hebben, want hij nodigde ons uit voor een tas echte koffie uit 'Chiapas' bij zijn thuis, dat net naast dat van Ni's huis bleek te liggen. Hij duwde me zijn fotomateriaal in mijn handen, en ik had dat maar al te graag willen ruilen met het mijne (na een ruwe schatting besloot ik dat hij voor ongeveer 10 000 euro aan Nikon spullen bezat). Hij nodigde ons echter ook uit om de bergen eens in te trekken, iets wat zowel Vadim als mij best wel aanstond. We keerden terug naar het andere huis, waar we als dessert 'tequilataart' kregen, waarvan ik zeker het recept niet mag vergeten vragen (ik denk aan de vijfde maaltijd op chirokamp), want die was echt overheerlijk. Rond half negen stapten we terug de auto in richting Toluca, waar we nog langs het ziekenhuis passeerden omdat een Deens meisje van AFS opgenomen was omwille van een voedselvergiftiging. Gelukkig bleek het 's avonds al heel wat beter te gaan, en kon ze de volgende dag al naar huis.
Gisteren was - net zoals vandaag - een gewone dag op de universiteit. De les fotografie vandaag ging over photoshop, ietwat saai omdat het merendeel technieken waren die ik op mijzelf al gezien had. Donderdag duiken we echter opnieuw de doka in, iets wat mij veel meer aanstaat. Ik maakte ook kennis met Vadim zijn klasgenoten, en die waren op het eerste gezicht best wel sympathiek (wel echte 'kunststudenten'). Morgen heb ik ook mijn eerste les Opinion Publica, maar daarover later meer.
Ik houd het voor bekeken voor vandaag, de volgende post zal er hoogstwaarschijnlijk één met foto's zijn aangezien ik de komende dagen echt geen tijd heb om veel te schrijven. Morgenavond opent mijn vader een expositie (samen met drie andere fotografen), en die gaat gepaard met een receptie waar Vadim en ik ook op uitgenodigd zijn. Mijn papa liet echter al doorschemeren dat het best wel eens laat zou kunnen worden, dus het vroege opstaan donderdag zal niet alles worden. Dit weekend gaan we (Vadim en ik) twee dagen naar Ixtapan de la Sal, een dorpje niet zover buiten Toluca, waar het wel een pak warmer is en waar Nienke (een meisje uit Brugge) woont (we blijven bij haar thuis slapen).
Groetjes daar in België!
Klaas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten