Het is weeral een tijdje geleden, sorry daarvoor, maar ik had het de laatste dagen echt ongelooflijk druk, en een blogbericht schrijven duurt toch wel even. Op de universiteit loopt alles nog altijd even 'vlotjes', de Spaanse lessen blijven makkelijk maar zijn toch wel handig omdat ik ondertussen een hele resem werkwoorden en woordjes opzoek op internet. Vadim en ik hebben wel te horen gekregen dat we van klas zullen moeten veranderen, aangezien we nu met een hele hoop exchange students van Rotary zitten, en een aantal AFS-studenten vanaf maandag ook lessen Spaans zullen beginnen nemen. Enerzijds wel jammer, omdat de Rotary-mensen eigenlijk heel sympathiek waren en dat ook betekent dat we vanaf nul zullen moeten herbeginnen (dus: alle overbodige lessen waarin de persoonlijke voornaamwoorden etc. uitgebreid aan bod zullen komen opnieuw zullen worden gegeven). Anderzijds betekent dat ook wel dat we eindelijk eens deftig met de andere AFS'ers uit Toluca en omstreken kennis zullen kunnen maken. Donderdag had ik mijn tweede les fotografie, en die viel al heel wat beter mee dan de vorige. Deze keer kwam het theoretische aspect van het ontwikkelen ('revelar') van een zwart-wit film uitgebreid aan bod, iets wat mij erg interesseert aangezien ik naast digitaal ook al een week analoog (in zwart-wit, met een geleende camera van mijn vader) foto's aan het maken ben. Volgende week gaan we naar Mexico-city, en dan zou ik van de gelegenheid gebruik willen maken om ergens een tweedehands Minolta body op de kop te tikken (schijnt hier nog goedkoper te zijn dan in België), zodat ik mijn lenzen ook op analoog zal kunnen gebruiken. Vanaf dinsdag beginnen we met de praktijklessen, en zal ik eindelijk leren hoe ik een film ontwikkel, iets waar ik ongelooflijk hard naar uitkijk.
Ondertussen ben ik nog altijd op zoek naar een tweede vak dat ik kan volgen. Vadim heeft zich ingeschreven voor 'artes', met lessen tekenen, beeldhouwen en schilderen. Het tekenen spreekt me misschien wel aan, aangezien ik daar echt vreselijk slecht in ben en dat misschien toch wel zou willen kunnen. Anderzijds is het aanbod aan andere vakken echt zeer groot, maar blijft mijn gebrekkig Spaans toch wel een storende factor. Over het Spaans: dat begint ergens wel beter en beter te gaan, ik kan met mijn moeder toch wel al deftige gesprekken voeren, en ik heb de indruk dat het toch wel al een stuk verder gevorderd is dan dat van de andere AFS'ers/Rotary'ers. Op dat vlak blijf ik gewoon verderdoen zoals ik bezig ben, ik denk dat ik de beste methode om de taal te leren ondertussen wel gevonden heb.
Mijn visum komt ook in orde, in Mexico is dat een heel gedoe omdat ons huidig visum maar voor dertig dagen geldig is. Daarom moeten we zo snel mogelijk een tijdelijke identiteitskaart aanvragen, iets waar Vadims moeder (Elvia, een AFS-volunteer) ondertussen mee bezig is. We moesten daarvoor ook nieuwe pasfoto's laten nemen - zowel het ganse gezicht als in profiel - en op die foto's moest gans ons gezicht te zien zijn. Dat betekent dat zowel Vadim als ik met behulp van veel gel en water moesten proberen om ons haar uit ons gezicht te halen, wat best wel grappige taferelen opleverde. Over mijn haar: binnenkort zal ik toch wel eens naar de kapper moeten, en aangezien het begrip 'uw haar laten knippen' hier toch nog wat anders is dan in Mexico, zal ik hoogstwaarschijnlijk met een vrij kort 'coupke' terugkomen. Iets waar ik geen zin in heb, maar ik kan mijn haar moeilijk een heel jaar laten groeien. Mijn grootvader noemt mij nu al een 'hippie', en hier in Mexico is lang haar voor een jongen toch niet erg gebruikelijk.
Vadim en ik hebben er ook een kunst van gemaakt om de plaatselijke fastfood restauranten uit te testen. Vorige week hebben we er meer dan een half uur over gedaan om te voet de (van de universiteit) dichtsbijzijnde Burger King te vinden. Toen ik dat aan mijn familie vertelde, hebben ze mij vierkant uitgelachen omdat dat echt wel een heel eindje bleek te zijn. Ook de KFC moest eraan geloven, maar stelde ons diep teleur, aangezien we de Double Whoppers van de Burger King gewoon waren. Het Mexicaanse eten valt best wel mee, maar soms kan een goede portie 'Gringo food' er toch nog wel eens vlotjes ingaan.
Vrijdagnamiddag zijn we een hele tijd onderweg geweest (Vadim, mijn moeder, Monse en ik) naar een hele resem plaatsen in Toluca om het AFS-feest van zaterdag voor te bereiden. De bedoeling was dat elke gaststudent zich als traditionele Mexicaanse figuur zou kleden. Voor de jongens betekende dat grotendeels dat ze een zogenaamd 'charro-pak' zouden dragen (iets cowboyachtig, foto's komen later en staan hoogstwaarschijnlijk al op facebook te pronken), voor de meisjes was er iets meer variatie. Ik kon een pak lenen van mijn nonkel, die er een hele hoop had liggen zodat ik mijzelf een hele outfit kon samenstellen. Een sombrero gingen we huren, maar ook dat was een hele opgave aangezien de omtrek van mijn hoofd voor bijna elk model te groot was.
Zaterdag was het dan zover, om half twee 's middags werden we in het gezellig, Mexicaans ingeklede zaaltje net buiten Toluca verwacht. Naar Mexicaanse gewoonte arriveerde de familie Larranaga er twee uur en half later, maar daar bleek niemand zich aan te storen. Al snel kwam ik Nienke tegen, een meisje uit West-Vlaanderen die mij gedurende de twaalf uur lange vlucht richting Mexico-City gezelschap had gehouden. Ik wist niet dat ze in mijn comité zat, aangezien ik dacht dat haar stadje toch wel een eind van Toluca lag. Dat bleek niet zo te zijn, integendeel: mijn moeder verzekerde me dat ze mij zou uitleggen hoe ik zelf met de bus naar 'Ixtapan de la Sal' kon gaan (zou een klein uurtje met de bus zijn), iets dat ik zeker ga doen, omdat het toch nog wel eens de moeite was om Nederlands te praten en ik het bovenal erg fijn vond om wat ervaringen uit te wisselen, te horen hoe het in haar familie was en te besluiten dat we het allebei best wel goed hadden. Mijn vader ergerde zich zienderogen aan het feit dat er geen Tequila voorzien was, terwijl elke gaststudent zich moest voorstellen en met de mensen van zijn land het een of ander kort dansje of liedje moest voorbrengen. Nienke en ik gingen voor de Spaanse versie van 'hoofd, schouders, knie en teen', en dat bleken de meesten wel aangenaam te vinden. Na een wedstrijdje voetbal gespeeld te hebben met Vadim, Rodrigo (een vrijwilliger) en Felipe (Vadims broer), en na besloten te hebben dat ik mijn voetbalkunsten, alsook mijn conditie, waarschijnlijk in België ben vergeten, stapten we in de auto richting Toluca (Felipe vertrekt vrijdag trouwens zelf met AFS naar Duitsland, ik ga hem mee op de luchthaven afzetten).
Onderweg stopten we in Metepec, een deelgemeente van Toluca, om er even een kleine wandeling te maken. Om eerlijk te zijn had ik toch wel liever in Metepec gewoond (Vadim woont in Metepec, het is echt niet zover van Toluca, het sluit volledig aan), want het gezellige centrum is echt mooi. Overal cafeetjes, winkeltjes, mooie pleinen en prachtige kerken (hoewel het centrum van Toluca toch ook wel beter meevalt dan ik aanvankelijk dacht). Na een uurtje vertrokken we terug, om een lokale specialiteit (heel lekker, maar vraag me niet wat de naam was of wat de ingrediënten ervan waren) te gaan eten en erna in bed te kruipen, want ik was echt kapot.
Vandaag was het plan aanvankelijk dat we zoals vorige week weer om half zes zouden opstaan om foto's te gaan maken, maar het weer was er te slecht voor (het heeft hier een ganse dag geregend, normaalgezien regent het enkel 's avonds, maar dat stoort mij eigenlijk echt niet). Ik heb dus eindelijk nog eens deftig kunnen uitslapen (nuja, uitslapen is hier opstaan rond half twaalf, in België had ik het met veel plezier vier uur later gemaakt). We trokken dan maar naar Lerma (Monse, mama, papa en ik, want Andrea heeft examens), een stadje tussen Mexico City en Toluca, waar er ettelijke mastodonten van winkelcentra, of 'malls' neergepoot zijn. Oerlelijke gebouwen, maar toch wel een geruststelling om te zien dat ze in Mexico ook Zara's en heel wat andere Europese ketens hebben. In het 'speelparadijs' (waar een hele hoop spelletjes zoals billiard, bowling, etc. te vinden zijn) zocht ik wanhopig achter een kickertafel, maar vond ik er wederom geen enkele. Morgen nog eens op zoek gaan in Toluca, want ik begin toch wel afkickverschijnselen te vertonen. Na geproefd te hebben dat ook de Mexicaanse pizzahut niet moet onderdoen voor de Belgische, vertrokken we terug richting thuis, waar ik nu dit bericht zit te schrijven en het stilaan voor bekeken ga houden. Geen nieuwe foto's dus, hoewel ik hoop er deze week nog een heel aantal te kunnen maken.
Tot de volgende,
Klaas vanuit Toluca
Geen opmerkingen:
Een reactie posten