Twee dagen school in Mexico

Ik hoop dat ik eindelijk eens de tijd heb om een ietwat langer stukje te schrijven, want ik heb nu wel een hele hoop te vertellen. Vandaag en gisteren ben ik naar Andrea's school gegaan, en dat viel best wel mee. Hoewel de meisjes heel wat socialer ingesteld waren dan de jongens, heb ik toch heel wat respons gekregen over mijn 'avontuur' in Mexico. Het viel echt wel op dat de Mexicaanse jongens (uiteraard op enkele uitzonderingen na) mijn aanwezigheid anders ervoeren dan de meisjes, die mij veel sneller aanspraken, mij wouden helpen met mijn Spaans en zich afvroegen wat ik juist op 'hun' school deed. De jongens daarentegen zagen mij in mijn ogen eerder als een soort 'buitenstaander' die zomaar ineens op hun school aankwam. Misschien heeft dat ook met mezelf te maken, aangezien mijn Spaans nog altijd te gebrekkig is om een degelijk gesprek te voeren en ik het daarom moeilijker vind om zelf de eerste stap te zetten en mensen aan te spreken. Het was niet dat ze zich zichtbaar stoorden aan mijn aanwezigheid, maar ik had de indruk dat sommigen mij toch wel een beetje 'buitenkeken', vaak tot ik zelf 'hola' zei en in gebrekkig Spaans een gesprek aanknoopte. Aan de andere kant waren er natuurlijk ook enkelingen die zelf naar mij kwamen en met mij begonnen te praten, en waar ik precies toch wel goed mee overeenkwam. Maar ik heb de afgelopen twee dagen uiteindelijk toch vooral met Andrea en haar vriendinnen opgetrokken, en mij erg goed geamuseerd.

Ik stelde mij daarentegen toch wel vragen bij het niveau van de Mexicaanse scholen. Je moet weten dat middelbare scholieren in Mexico negen lesuren van vijftig minuten per dag hebben, en dat er ook op woensdag gewoon lesgegeven wordt - dus niet zoals in België, waar we het om twaalf uur 's middags voor bekeken houden. Toen ik de boeken van Andrea bekeek, had ik de indruk dat de leerstof in de 'private schools' toch wel min of meer aansloot bij de leerstof in de Belgische scholen. Voor sommige vakken is dat inderdaad het geval, zoals biologie, wiskunde en bijvoorbeeld aardrijkskunde (aardrijkskunde is hier een combinatie van geschiedenis en aardrijkskunde zoals wij het kennen. Vorig jaar hebben ze bijvoorbeeld de platentectoniek gezien, maar vandaag ging het dan weer over de holistische levensvisie, zoals wij die bij het postmodernisme zagen). Daar komt dan nog eens bij dat de leerkracht aardrijkskunde een van de enigen is die op een verstaanbaar tempo Spaans praat, zodat ik bijna heel de les kan volgen en mij dus noodgedwongen niet met andere dingen, zoals vervoegingen van de Spaanse werkwoorden, moet bezighouden.

Anyway, het - in mijn ogen - teveel aan lesuren, wordt hier ruimschoots gecompenseerd door de 'relaxte' Mexicaanse manier van leven. Leerkrachten die hun les onderbreken om buiten even te gaan bellen is hier de normaalste zaak van de wereld, net zoals leerlingen die tijdens de les muziek luisteren, sms'en of zelfs bellen. Ook in slaap vallen is geen probleem (daar was ik wel blij om, want ik vond het vroege opstaan toch niet simpel). Vandaag hebben we tijdens drie van de negen lesuren gewoon geen les gehad - vraag mij niet waarom, maar de leerkrachten hadden iets precies iets beters te doen dan voor de klas te staan, aangezien ze constant buiten stonden - en het laatste lesuur, 'informatica' was al even erg. Terwijl wij in België leerden programmeren, websites ontwerpen en word/excell gebruiken, zei de leerkracht hier doodnormaal: "vandaag gaan we eens kijken wat jullie het beste ligt: Linux of Windows. Ik stel voor dat jullie na twintig minuten eens wisselen en kijken hoe jullie facebook het beste werkt." Maw: gedurende vijftig minuten heeft gans de klas op facebook gezeten, inclusief de leerkracht. In zekere zin ben ik toch wel blij dat ik maandag naar de universiteit ga.

Over de universiteit gesproken: ik moest daarstraks een test Spaans afleggen, om te zien in welke groep ik Spaanse les zou krijgen. Het was allessinds 'geene vette', maar ik merkte toch wel dat mijn ijverig Spaanse woordjes opzoeken en werkwoorden leren enigzins zijn vruchten afgeworpen heeft.

Ik ben daarstraks met mijn 'papa' naar 'Les diablos rojos de Toluca' gaan kijken. In Toluca is er een vrij deftig voetbalteam - ze zijn vorig jaar zelfs kampioen van Mexico geworden - dat nu tegen 'Olympio' (een team uit Honduras) speelde voor de Latijns-Amerikaanse Champions League. Eigenlijk echt wel leuk, in Mexico is er toch wel een pak meer ambiance, drank en eten wordt gewoon massaal op de tribunes verkocht (en je kan er echt alles kopen), iedereen zingt en roept, en best nog wel een degelijke match (hoewel ik meer over fotografie heb gepraat met mijn Mexicaanse vader). Daarna naar huis gestapt (en dat is een eindje, we hebben er een uur over gedaan), en over vanalles en nog wat gepraat, en dat was best wel de moeite. Een beetje vader en zoon, en ik had de indruk dat hij er toch ook wel van genoten heeft. Het verbaast mij dat ik mij zo snel thuis voel in mijn familie, maar ik kan er alleen maar blij om zijn.

Anyway, ik kruip erin, want het is hier ondertussen voorbij twaalf uur (en ik ben best wel moe, dus ik ga dat hier niet meer nalezen - vergeef het mij als er ergens fouten instaan). Morgen moet ik er weer vroeg uit, en het is doop voor de nieuwe leerlingen op school (in Mexico is 'High school' vanaf vijftien jaar, en hoogstwaarschijnlijk ga ik moeten meedoen). Voor de geïnteresseerden: ik heb vandaag een nieuw muziekgenre ontdekt, het heet 'Banda' en ik zie het een beetje als Mexicaanse balkan, maar het is allesbehalve slecht. Youtube eens op El final de nuestra historia, en find it out.

Tot de volgende,

Klaas (vanop mijn nieuwe, Mexicaanse netbook, inclusief Spaanse Windows, want ik ben er net achtergekomen dat je dat niet kan veranderen...)