Binnen een dikke vier uur word ik op de luchthaven verwacht. Om 8 uur 's ochtends stijgt mijn vliegtuig richting Madrid op, waar ik zal overstappen op de vlucht die mij naar Mexico City zal brengen. Daar aangekomen zal ik twee dagen deelnemen aan een AFS welkomstweekend. Zondag om vier uur in de namiddag (plaatselijke tijd) zal ik dan eindelijk zijn waar ik bijna het ganse jaar zal blijven: Toluca, een stadje (hum hum) met een miljoen inwoners gelegen op 2700 meter hoogte (niet al te warm dus) midden in een groot natuurgebied aan de voet van de 'Nevada de Toluca', de uitgedoofde vulkaan waaraan de stad zijn naam te danken heeft.
Of ik er zin in heb? Ik weet het niet, ik zit een beetje met gemengde gevoelens. Omdat mijn zomervakantie tot nu toe zo ongelooflijk leuk was (ik ben tenslotte nog maar net terug van de - Lennert zijn woorden - beste week uit mijn leven, het Szigetfestival in Budapest), heb ik eigenlijk best wel zin om er nog een maandje België bij te doen. Ik heb een geweldige maand juli gehad, die helemaal in het teken van de Chiro stond. Ik heb een hele resem vrienden en vriendinnen teruggezien, afscheid genomen en mij toch geweldig geamuseerd. En toch weet ik dat ik het moet doen, en dat ik het mij allesbehalve ga beklagen. Da's een beetje het vreemde aan de zaak: enerzijds weet je dat het jaar bijna niet kan falen, zeker niet als je hoort dat al mijn voorgangers (oa. ook mijn broers en zussen) eraan terugdenken als 'het beste jaar uit hun leven'. Ik weet dat ik er sociaal genoeg voor ben, en dat ik meestal 'mijn drive' wel vind. Ik weet dat ik er eeuwig spijt van zou hebben als ik het niet zou doen. Maar anderzijds is het leventje in België hier dusdanig aangenaam, zie ik ook hoe heel mijn vriendenkring een stapje verder in hun leven zet, terwijl ik in zekere zin 'een sabbatjaar' inlas.
Ook van de taal heb ik eigenlijk best wel schrik. Mijn Spaanse kennis is voorlopig beperkt tot 'Dos cervezas por favor', en ook al schijnt het echt geen moeilijke taal te zijn (zeker niet als je er echt in ondergedompeld wordt, je moet het wel leren), toch gaat het niet simpel zijn - zeker voor mij niet - om de eerste weken constant met een mond vol tanden rond te lopen omdat je je enkel in het Engels kan uitdrukken en weet dat dat eigenlijk niet de bedoeling is. Uiteindelijk zal ik er wel het beste van maken...
Anyway, ik ga hier afronden, nog eens nadenken over wat ik al dan niet in mijn handbagage ga proppen, mijn valies nog eens wegen en proberen nog een paar uurtjes te slapen. Ik hoop dat dat toch nog een beetje lukt, zodat ik morgen op het vliegtuig al eens in de resem cadeautjes en brieven (het oh zo begeerde Kaatpakket dat ik kost wat kost pas op het vliegtuig mocht opendoen) kan neuzen in plaats van dertien uur aan een stuk te slapen.
Tot de volgende,
Klaas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten