Een snel postje met de foto's van Oaxaca, die je hier kan vinden.
Als ik tijd heb, schrijf ik morgen nog eens iets.
Klaas
maandag 25 oktober 2010
maandag 18 oktober 2010
Een onvergetelijk reisje
Het is weeral eens extreem lang geleden, mijn excuses daarvoor, tegenover u, beste lezer, maar ook tegenover mezelf. Het vergt heel wat zelfdiscipline om mijn avonturen regelmatig samen te vatten, en gezien het feit dat ik het hier echt vreselijk druk heb, is dat niet altijd even evident. Op dit ogenblik ben ik wakker aan het worden in de cafetaria van de universiteit, terwijl ik zoals gewoonlijk een koffie verkeerd (mijn nieuwe ontdekking hier in Mexico) aan het drinken ben. Net zoals vorige week ben ik aan het wachten op de directeur van de taalfaculteit en zijn assistente, aan wie ik vandaag de eerste les Frans zou moeten geven. Naar Mexicaanse gewoonte zijn die ofwel te laat, of zullen die – zoals vorige week – gewoon niet komen opdagen. Aan die mentaliteit ben ik stilaan wel gewoon aan het worden. Voor mij nu ook weer niet zo erg, aangezien ik nu eindelijk eens op mijn gemak kan beginnen schrijven. Dit tekstje zal een 'dagproject' worden, omdat ik vandaag echt ongelooflijk veel te vertellen heb.
Ik heb net vastgesteld dat mijn laatste tekstje van 30 september dateert, vraag me dus niet waar ik exact opnieuw zal beginnen. Ik heb ondertussen wel een extra vak gekozen: multiculturalisme, waar ik nu reeds twee lessen van achter de rug heb. Ik vind dat echt vreselijk interessant. De leerkracht – 'Gabriela' (want hier worden leerkrachten ook op de universiteit gewoon bij hun voornaam genoemd) – is ietwat 'excentriek', maar wel heel sympathiek. Ze praat heel verstaanbaar en traag, waardoor ik in deze les echt praktisch alles, woord voor woord, versta. We bestuderen conflicten tussen verschillende etnische groepen in de wereld. Daarnaast moeten we verscheidene – Spaanse – boeken lezen die over dit onderwerp handelen, om die vervolgens te bespreken in de klas. Er komen verschillende problemen aan bod, alsook de problematiek tussen Wallonië en Vlaanderen in België (eigenlijk ook twee verschillende etnische groepen). Ik kijk er erg naar uit om die lessen te krijgen, omdat ik me toch echt wel afvraag hoe men de situatie vanuit een Mexicaans standpunt analyseert. Afgelopen maandag bespraken we de problemen in de Balkan, ten gevolge van de val van het communisme, maar wijkte Gabriela ook al wat af richting de Belgische situatie, aangezien het voor haar uiteraard een unieke gelegenheid is om een Belg in de les te hebben.
Naast multiculturalisme twijfel ik ook om het vak 'cinema' erbij te nemen. Ik kan die lessen reeds beginnen nemen – een leerling fotografie die hetzelfde vak neemt, heeft dat vorige week aan de prof gevraagd – maar ben er nog niet goed uit of het dan allemaal niet wat teveel wordt. Ik moet maandag en woensdag om negen uur op de universiteit zijn, wat betekent dat ik er erg vroeg uitmoet. De lessen cinema zijn echter ook om negen uur 's ochtends, maar dan op dinsdag en donderdag. Gezien het feit dat ik nog steeds mijn lessen Spaans heb, van vijf tot zeven 's namiddags, zou het zo allemaal wel erg veel en vermoeiend worden. Ik ga er nog eens over nadenken, want het vak staat me echter wel aan. Concreet houdt het in dat we verschillende films zouden analyseren en bespreken, iets waartoe ik in België hoogstwaarschijnlijk nooit de kans toe zal krijgen, en eigenlijk een unieke kans. Als ik er zo over nadenk, denk ik dat het toch wel de moeite zou zijn om er 's morgens iets vroeger uit te komen.
Voor de rest blijft het leventje op de universiteit mij hier best wel aanstaan. Ik heb erg veel geluk gehad om dit te mogen doen, aangezien het hier in Mexico echt niet vanzelfsprekend is dat men van het gebruikelijke 'High School programma' afwijkt, en ik mezelf toch niet echt in staat achtte om hier een gans jaar preparatoria te volgen. Daarnaast kan ik nu vakken volgen die ik in België nooit zal kunnen kiezen, omdat het er toch wel naar uitziet dat ik rechten zal gaan doen.
Ook mijn sociale leven begint hier stilaan in een stroomversnelling te komen. Vooral met de leerlingen van de kunstfaculteit komen Vadim en ik erg goed overeen, en met hen zijn we dan ook al een paar keer een stapje in het Tolucaanse nachtleven gaan zetten. Dat stond me elke keer echt wel aan, de laatste keer organiseerden ze zelf een feestje in Metepec, ter gelegenheid van het nieuwe schooljaar, een 'welkom' voor de kunststudenten. Dat bleek plaats te vinden in de tuin van een leerling, waar een grote tent was gezet en reeds van vijf uur 's namiddags uitbundig werd gefeest en gedronken. Toen wij rond negen uur aankwamen, schatte ik het aantal mensen op een kleine vierhonderd. Vierhonderd mensen die samen wouden feesten op wat marginale deuntjes en met goedkope drank, het deed me in zekere zin aan een aantal feestjes uit Meise denken.
Andere belangrijke dingen van voor mijn reisje naar Oaxaca woensdag, vat ik hier even samen:
Twee weken geleden, trokken Elvia, Vadim en ik op zondag richting Teotihuacan, de belangrijkste en eveneens grootste archeologische site van Mexico. Foto's volgen onderaan in dit bericht. We beklommen er de piramide van de zon en die van de maan, allebei enorm indrukwekkende bouwwerken die de Azteken – zonder enige kennis van metaal – wisten te bouwen. Adembenemende uitzichten hadden mij toegelaten om heel wat foto's te maken, als er tenminste niet zoveel toeristen geweest waren. Ik heb er toch het beste van proberen te maken, maar heb nog niet de tijd gehad om al de beelden door photoshop te halen.
Vorige zondag bracht ik met de familie door, eerst in een antropologisch museum in Toluca, en vervolgens in 'de Liverpool', een reusachtig winkelcentrum hier in Toluca (Metepec om precies te zijn). Ik besloot er dan maar ineens al wat winterkleren aan te schaffen – die ik thuis heb gelaten gezien de bagagelimiet van 20 kg – en was erg opgetogen er een Bershka, een C&A en een Zara te vinden. Die winkels bleken dan wel iets duurder te zijn dan in België, ik kocht er toch meteen een jas en een jeansbroek. Wat overigens wel grappig is, zijn de kledingmaten hier in Mexico. Zoals gewoonlijk nam ik in de Zara een hele resem 'smalls' mee richting paskotjes, bleek dat ik die kleren met moeite over mijn hoofd kreeg. Ook de schoenmaten zijn hier anders (zijn Amerikaanse maten), waardoor de verkoopster van de winkel waar ik vorige week ietwat deftige stapschoenen kocht toch wel even moest grijnzen toen ik mijn schoenen uittrok om haar mijn maat te kunnen vertellen. Hier ga ik het bij houden wat de anderhalve week voor Oaxaca betreft, als me nog iets te binnen schiet prop ik dat er zeker ergens tussen.
Dus: Oaxaca. Ik zal beginnen bij het begin, woensdag 13 oktober. Om zes uur 's ochtends werden we aan een tankstation in Toluca verwacht, alwaar de bus ons zou komen oppikken. Naar Mexicaanse gewoonte was er om zes uur nog niemand. Na een twintigtal minuutjes wachten, arriveerden de eerste andere AFS'ers, met nog kleinere oogjes dan de mijne. We zouden echter nog wat langer mogen wachten, want klaarblijkelijk zouden ook de mensen uit Ixtapan (het dorp waar Nienke, een vriendin uit Brugge woont) ook in Toluca opstappen, en die lieten toch wel even op zich wachten. Om zeven uur vertrok de bus dan eindelijk richting Mexico City, om nog een ander deel van de groep op te pikken. De busreis verliep zoals elke busreis van tien uur: ik sliep zowat aan één stuk door, ergerde me meer dan eens aan de Duitsers die echt met vreselijk veel zijn hier in Mexico (wat wil je, ze kunnen hun verplichte legerdienst ontlopen door een 'social service' in het buitenland te doen, wij – de zogenaamde 'Franstaligen en Nienke' spraken dan ook van een invasie) en overleefde de ganse dag op chips. Daarnaast had ik 'de eer' om de andere Franstaligen uit de staat te ontmoeten, drie meisjes: Manon en Morgan uit Frankrijk, Mathilde uit Zwitserland. Zo vormden we dus als snel een groepje, bestaande uit Vadim, de drie Franstalige meisjes, Nienke en ik. Het enige probleem was dat Nienke haar Frans niet bijster goed is, en ik dus regelmatig moest vertalen (hoewel ze wel bijna alles verstaat). Tot mijn grote vreugde kreeg ik meer dan eens complimenten over mijn Frans, dat er gedurende de afgelopen vijf dagen nog maar eens op vooruit gegaan is (anderzijds is een compliment van een Franstalige over iemands talenkennis nu ook weer niet zo om over naar huis te schrijven, aangezien ik in mijn leven nog niet veel Franstaligen heb ontmoet die meer dan één – hun eigen – taal beheersen). Tijdens de busrit (en tijdens de momenten die ik niet slapend doorbracht) verwonderde ik me meer dan ooit over de schoonheid van het land. We reden uren en uren door verlaten oorden, met prachtige bergen, miljoenen cactussen en andere natuurpracht waar we in België alleen maar van zouden kunnen dromen. Ik nam me dus voor om in de terugweg extra mijn best te doen om wat meer uit mijn doppen te kijken, iets wat achteraf gezien niet zo vanzelfsprekend leek.
Rond vijf uur kwamen we aan in een dorpje op een uurtje rijden van het centrum van Oaxaca, waar we hartelijk ontvangen werden door de 'conpadres' van Elvia, die ons allemaal een slaapplaats voor de komende vier nachten konden aanbieden. Die slaapplaatsen leken dan wel niet erg luxueus te zijn (zo had onze kamer noch deuren, noch ramen, en aangezien het 's nachts wel behoorlijk koud werd, was dat geen sinecure), het was toch wel een mooie, typisch Mexicaanse woning. 'Les Francophones' (zo noemde we onszelf) ploften zich onmiddelijk neer in de heerlijk comfortabele hangmatten, waar we een paar uurtjes gezellig babbelden over vanalles en nog wat, om vervolgens rond tien uur richting Oaxaca centrum te vertrekken om er een eerste stapje in het plaatselijke nachtleven te zetten. Het werd een geweldig avondje, waarin er heel wat afgelachen, gedronken en gedanst werd. We lagen er in de vroege uurtjes in, en dat zou de volgende ochtend best wel hard aankomen...
De volgende ochtend werden we rond half acht gewekt, sleepten we onszelf naar de ontbijttafel en stapten we een uurtje later de bus op. We zouden naar een Mezcalfabriek gaan (Mezcal is een plaatselijke sterke drank, en het begrip 'fabriek' moet je niet te letterlijk nemen, het ging er allemaal nogal artisanaal aan toe), om daarna naar de 'Arbol de Tule', de breedste boom ter wereld te gaan kijken en de dag uiteindelijk af te sluiten met een bezoekje aan een soort pottenbakkerij, nog zoiets typisch voor Oaxaca. We brachten wederom heel wat uren in de bus door, maar het was zeker en vast de moeite. Alledrie de plaatsen waren erg mooi, interessant om zien, en er werd door iedereen heel wat gekocht. Ik kocht een fles Mezcal voor mijn Mexicaanse vader (die Mexicaanse haal ik duidelijk aan, omdat een fles voor 'de pa in België' toch alleen maar in de 'sterke drank kast' zou gezet worden en enkele weken later op onverklaarbare wijze zou verdwijnen) en een aantal kleinigheidjes in de pottenbakkerij voor de zusjes en moeder (die dingen zouden bij het aankomen in Toluca echter wel gebroken zijn, aangezien ik ze om de één of andere reden van het bagagerek in de bus vielen). 's Avonds bekeken we in onze verblijfplaats een dansgroep die typische Mexicaanse dans bracht, en besloten we daar te blijven in plaats van naar Oaxaca te gaan. Wederom werd het een legendarisch nachtje, Vadim deed zijn fles Mezcal iets vroeger dan verwacht open en voor de tweede avond op rij kropen we er erg laat in.
Het opstaan ging de volgende morgen heel wat minder vlot dan de dag ervoor, zodat we iets later dan verwacht – tot grote frustratie van Elvia – in de bus zaten. We zouden Monte Alban bezoeken, een archeologische site die werkelijk prachtig was (foto's volgen). Na hier een rondleiding gekregen te hebben, slenterden we er nog een uurtje rond, genoten we van het zonnetje (het weer in Oaxaca was hemels) en stapten we vervolgens terug op de bus, die ons naar het centrum van de stad Oaxaca zou brengen.
Ook de stad bleek prachtig te zijn. 'Otro Mexico', zoals Elvia het omschreven had toen ze ons voor de eerste keer over de reis vertelde. Overal typische Mexicaanse markten, waar je voor geen geld kleren, eten, koffie en mole kon kopen. Prachtige gebouwen, die afstamden uit de koloniale periode. We besloten de toeristische rondleiding in een typische 'sightseeing bus' niet te doen, en in plaats daarvan gewoon wat door het centrum te kuieren. We belandden echter al snel in de plaatselijke 'Burger King', waar we ons naar Europese gewoonte goed volstoken en vervolgens de stad gingen verkennen. Rond zeven uur waren we terug 'thuis', aten we, en vertrokken een paar uurtjes later terug richting Oaxaca om een feestje te gaan bouwen. En dat werd het ook, zodat we voor de derde avond op rij wederom moe maar voldaan onder de wol kropen.
Zaterdagochtend hadden we een 'oriëntatie', die eigenlijk best wel goed in elkaar zat. We werden nogmaals aan de 'regels' herinnerd, kregen een overzicht van Mexicaanse gebruiken die voor westerlingen wel eens niet zo evident kunnen zijn, en kregen de kans om over onze ervaringen na een kleine twee maanden Mexico te vertellen. Na gegeten te hebben, vertrokken we wederom richting Oaxaca centrum, waar we nogmaals een dagje zouden mogen rondlopen. We gingen er onmiddellijk op zoek naar de plaatselijke marktjes, waar ik koffie en chocolade uit Oaxaca kocht (de koffie is werkelijk overheerlijk, een wereld van verschil met 'gewone' koffie). 's Avonds gingen we er voor de laatste keer uit, en aangezien het de laatste avond was en we de volgende dag toch een hele busrit voor de boeg hadden om te slapen, vlogen we er nog eens een laatste keer stevig in. We gingen echter wel naar een andere discotheek die mij heel wat minder aanstaat, maar ik had het genoegen om van het aangename gezelschap van Ingrid, een Noorse vriendin die ook in Toluca woont, te mogen genieten. Ook nadat we terugkeerden bleven we met z'n allen nog gezellig babbelen in en rond de hangmatten, zodat het al stilaan licht werd toen we in onze nest kropen.
Na een wederom veel te lange busrit arriveerden we rond zeven uur in Toluca, aan hetzelfde tankstation, waar mijn vader mij kwam ophalen. Thuis vertelde ik uitgebreid over mijn tripje. Ik ben nog steeds aan het bekomen. Oaxaca is schitterend, toont hoe veelzijdig dit land is, en heeft me steeds weer met open ogen naar zijn rijkdom laten kijken ('rijkdom', Oaxaca is weliswaar de armste staat van Mexico, degoutant hoe de regering zo'n schitterende regio zo onbekommerd laat).
Vandaag was echt vreselijk vermoeiend, aangezien mijn lichaam duidelijk nog aan het recupereren was van het tekort aan slaap. De les multiculturalisme werd vervangen door een conferentie van de 'partij van de arbeid', een relatief kleine Mexicaanse partij waarvan het kopstuk kwam spreken op de universiteit. Ik slaagde er echter in om half in slaap te vallen, iets wat ook de politicus in kwestie niet ontging. Hij besloot met andere woorden om eens goed 'met mijn gezicht te lachen' en begon iets tegen mij te zeggen. Ik had dat echter pas degelijk door wanneer ik mijn ogen terug opendeed, en moest vaststellen dat zowat iedereen in de zaal naar mij aan het kijken was, terwijl ook de politicus met een brede grijns op het gezicht toekeek. Gelukkig had ik geen les publieke opinie, waardoor ik thuis kon gaan eten en al mijn digitale foto's van Oaxaca door Photoshop kon halen. Morgen begin ik de film te ontwikkelen, en normaalgezien zouden die foto's ook tegen vrijdag af moeten zijn.
Bon, ondertussen is het hier elf uur 's avonds, ik heb gedurende de hele dag nu en dan wat aangevuld, en zo kort maar bondig proberen samen te vatten wat ik de afgelopen 18 dagen zoal heb uitgestoken, mijn excuses voor de fouten die hoogstwaarschijnlijk hier en daar in de tekst geslopen zijn, maar ik ben echt te moe om die nu nog te herlezen, zeker aangezien ik 'het Journaal' nog wil bekijken (en dat is wel degelijk het Belgische journaal, dat ik elke dag op internet bekijk om toch ietwat op de hoogte te blijven van de Belgische politiek).
Geniet nog van jullie laatste uurtjes slaap, ik kruip erin. Tot de volgende!
Klaas
P.S.: de foto's zullen voor een andere keer zijn, heb nu echt de moed niet meer om die nog te uploaden.
Ik heb net vastgesteld dat mijn laatste tekstje van 30 september dateert, vraag me dus niet waar ik exact opnieuw zal beginnen. Ik heb ondertussen wel een extra vak gekozen: multiculturalisme, waar ik nu reeds twee lessen van achter de rug heb. Ik vind dat echt vreselijk interessant. De leerkracht – 'Gabriela' (want hier worden leerkrachten ook op de universiteit gewoon bij hun voornaam genoemd) – is ietwat 'excentriek', maar wel heel sympathiek. Ze praat heel verstaanbaar en traag, waardoor ik in deze les echt praktisch alles, woord voor woord, versta. We bestuderen conflicten tussen verschillende etnische groepen in de wereld. Daarnaast moeten we verscheidene – Spaanse – boeken lezen die over dit onderwerp handelen, om die vervolgens te bespreken in de klas. Er komen verschillende problemen aan bod, alsook de problematiek tussen Wallonië en Vlaanderen in België (eigenlijk ook twee verschillende etnische groepen). Ik kijk er erg naar uit om die lessen te krijgen, omdat ik me toch echt wel afvraag hoe men de situatie vanuit een Mexicaans standpunt analyseert. Afgelopen maandag bespraken we de problemen in de Balkan, ten gevolge van de val van het communisme, maar wijkte Gabriela ook al wat af richting de Belgische situatie, aangezien het voor haar uiteraard een unieke gelegenheid is om een Belg in de les te hebben.
Naast multiculturalisme twijfel ik ook om het vak 'cinema' erbij te nemen. Ik kan die lessen reeds beginnen nemen – een leerling fotografie die hetzelfde vak neemt, heeft dat vorige week aan de prof gevraagd – maar ben er nog niet goed uit of het dan allemaal niet wat teveel wordt. Ik moet maandag en woensdag om negen uur op de universiteit zijn, wat betekent dat ik er erg vroeg uitmoet. De lessen cinema zijn echter ook om negen uur 's ochtends, maar dan op dinsdag en donderdag. Gezien het feit dat ik nog steeds mijn lessen Spaans heb, van vijf tot zeven 's namiddags, zou het zo allemaal wel erg veel en vermoeiend worden. Ik ga er nog eens over nadenken, want het vak staat me echter wel aan. Concreet houdt het in dat we verschillende films zouden analyseren en bespreken, iets waartoe ik in België hoogstwaarschijnlijk nooit de kans toe zal krijgen, en eigenlijk een unieke kans. Als ik er zo over nadenk, denk ik dat het toch wel de moeite zou zijn om er 's morgens iets vroeger uit te komen.
Voor de rest blijft het leventje op de universiteit mij hier best wel aanstaan. Ik heb erg veel geluk gehad om dit te mogen doen, aangezien het hier in Mexico echt niet vanzelfsprekend is dat men van het gebruikelijke 'High School programma' afwijkt, en ik mezelf toch niet echt in staat achtte om hier een gans jaar preparatoria te volgen. Daarnaast kan ik nu vakken volgen die ik in België nooit zal kunnen kiezen, omdat het er toch wel naar uitziet dat ik rechten zal gaan doen.
Ook mijn sociale leven begint hier stilaan in een stroomversnelling te komen. Vooral met de leerlingen van de kunstfaculteit komen Vadim en ik erg goed overeen, en met hen zijn we dan ook al een paar keer een stapje in het Tolucaanse nachtleven gaan zetten. Dat stond me elke keer echt wel aan, de laatste keer organiseerden ze zelf een feestje in Metepec, ter gelegenheid van het nieuwe schooljaar, een 'welkom' voor de kunststudenten. Dat bleek plaats te vinden in de tuin van een leerling, waar een grote tent was gezet en reeds van vijf uur 's namiddags uitbundig werd gefeest en gedronken. Toen wij rond negen uur aankwamen, schatte ik het aantal mensen op een kleine vierhonderd. Vierhonderd mensen die samen wouden feesten op wat marginale deuntjes en met goedkope drank, het deed me in zekere zin aan een aantal feestjes uit Meise denken.
Andere belangrijke dingen van voor mijn reisje naar Oaxaca woensdag, vat ik hier even samen:
Twee weken geleden, trokken Elvia, Vadim en ik op zondag richting Teotihuacan, de belangrijkste en eveneens grootste archeologische site van Mexico. Foto's volgen onderaan in dit bericht. We beklommen er de piramide van de zon en die van de maan, allebei enorm indrukwekkende bouwwerken die de Azteken – zonder enige kennis van metaal – wisten te bouwen. Adembenemende uitzichten hadden mij toegelaten om heel wat foto's te maken, als er tenminste niet zoveel toeristen geweest waren. Ik heb er toch het beste van proberen te maken, maar heb nog niet de tijd gehad om al de beelden door photoshop te halen.
Vorige zondag bracht ik met de familie door, eerst in een antropologisch museum in Toluca, en vervolgens in 'de Liverpool', een reusachtig winkelcentrum hier in Toluca (Metepec om precies te zijn). Ik besloot er dan maar ineens al wat winterkleren aan te schaffen – die ik thuis heb gelaten gezien de bagagelimiet van 20 kg – en was erg opgetogen er een Bershka, een C&A en een Zara te vinden. Die winkels bleken dan wel iets duurder te zijn dan in België, ik kocht er toch meteen een jas en een jeansbroek. Wat overigens wel grappig is, zijn de kledingmaten hier in Mexico. Zoals gewoonlijk nam ik in de Zara een hele resem 'smalls' mee richting paskotjes, bleek dat ik die kleren met moeite over mijn hoofd kreeg. Ook de schoenmaten zijn hier anders (zijn Amerikaanse maten), waardoor de verkoopster van de winkel waar ik vorige week ietwat deftige stapschoenen kocht toch wel even moest grijnzen toen ik mijn schoenen uittrok om haar mijn maat te kunnen vertellen. Hier ga ik het bij houden wat de anderhalve week voor Oaxaca betreft, als me nog iets te binnen schiet prop ik dat er zeker ergens tussen.
Dus: Oaxaca. Ik zal beginnen bij het begin, woensdag 13 oktober. Om zes uur 's ochtends werden we aan een tankstation in Toluca verwacht, alwaar de bus ons zou komen oppikken. Naar Mexicaanse gewoonte was er om zes uur nog niemand. Na een twintigtal minuutjes wachten, arriveerden de eerste andere AFS'ers, met nog kleinere oogjes dan de mijne. We zouden echter nog wat langer mogen wachten, want klaarblijkelijk zouden ook de mensen uit Ixtapan (het dorp waar Nienke, een vriendin uit Brugge woont) ook in Toluca opstappen, en die lieten toch wel even op zich wachten. Om zeven uur vertrok de bus dan eindelijk richting Mexico City, om nog een ander deel van de groep op te pikken. De busreis verliep zoals elke busreis van tien uur: ik sliep zowat aan één stuk door, ergerde me meer dan eens aan de Duitsers die echt met vreselijk veel zijn hier in Mexico (wat wil je, ze kunnen hun verplichte legerdienst ontlopen door een 'social service' in het buitenland te doen, wij – de zogenaamde 'Franstaligen en Nienke' spraken dan ook van een invasie) en overleefde de ganse dag op chips. Daarnaast had ik 'de eer' om de andere Franstaligen uit de staat te ontmoeten, drie meisjes: Manon en Morgan uit Frankrijk, Mathilde uit Zwitserland. Zo vormden we dus als snel een groepje, bestaande uit Vadim, de drie Franstalige meisjes, Nienke en ik. Het enige probleem was dat Nienke haar Frans niet bijster goed is, en ik dus regelmatig moest vertalen (hoewel ze wel bijna alles verstaat). Tot mijn grote vreugde kreeg ik meer dan eens complimenten over mijn Frans, dat er gedurende de afgelopen vijf dagen nog maar eens op vooruit gegaan is (anderzijds is een compliment van een Franstalige over iemands talenkennis nu ook weer niet zo om over naar huis te schrijven, aangezien ik in mijn leven nog niet veel Franstaligen heb ontmoet die meer dan één – hun eigen – taal beheersen). Tijdens de busrit (en tijdens de momenten die ik niet slapend doorbracht) verwonderde ik me meer dan ooit over de schoonheid van het land. We reden uren en uren door verlaten oorden, met prachtige bergen, miljoenen cactussen en andere natuurpracht waar we in België alleen maar van zouden kunnen dromen. Ik nam me dus voor om in de terugweg extra mijn best te doen om wat meer uit mijn doppen te kijken, iets wat achteraf gezien niet zo vanzelfsprekend leek.
Rond vijf uur kwamen we aan in een dorpje op een uurtje rijden van het centrum van Oaxaca, waar we hartelijk ontvangen werden door de 'conpadres' van Elvia, die ons allemaal een slaapplaats voor de komende vier nachten konden aanbieden. Die slaapplaatsen leken dan wel niet erg luxueus te zijn (zo had onze kamer noch deuren, noch ramen, en aangezien het 's nachts wel behoorlijk koud werd, was dat geen sinecure), het was toch wel een mooie, typisch Mexicaanse woning. 'Les Francophones' (zo noemde we onszelf) ploften zich onmiddelijk neer in de heerlijk comfortabele hangmatten, waar we een paar uurtjes gezellig babbelden over vanalles en nog wat, om vervolgens rond tien uur richting Oaxaca centrum te vertrekken om er een eerste stapje in het plaatselijke nachtleven te zetten. Het werd een geweldig avondje, waarin er heel wat afgelachen, gedronken en gedanst werd. We lagen er in de vroege uurtjes in, en dat zou de volgende ochtend best wel hard aankomen...
De volgende ochtend werden we rond half acht gewekt, sleepten we onszelf naar de ontbijttafel en stapten we een uurtje later de bus op. We zouden naar een Mezcalfabriek gaan (Mezcal is een plaatselijke sterke drank, en het begrip 'fabriek' moet je niet te letterlijk nemen, het ging er allemaal nogal artisanaal aan toe), om daarna naar de 'Arbol de Tule', de breedste boom ter wereld te gaan kijken en de dag uiteindelijk af te sluiten met een bezoekje aan een soort pottenbakkerij, nog zoiets typisch voor Oaxaca. We brachten wederom heel wat uren in de bus door, maar het was zeker en vast de moeite. Alledrie de plaatsen waren erg mooi, interessant om zien, en er werd door iedereen heel wat gekocht. Ik kocht een fles Mezcal voor mijn Mexicaanse vader (die Mexicaanse haal ik duidelijk aan, omdat een fles voor 'de pa in België' toch alleen maar in de 'sterke drank kast' zou gezet worden en enkele weken later op onverklaarbare wijze zou verdwijnen) en een aantal kleinigheidjes in de pottenbakkerij voor de zusjes en moeder (die dingen zouden bij het aankomen in Toluca echter wel gebroken zijn, aangezien ik ze om de één of andere reden van het bagagerek in de bus vielen). 's Avonds bekeken we in onze verblijfplaats een dansgroep die typische Mexicaanse dans bracht, en besloten we daar te blijven in plaats van naar Oaxaca te gaan. Wederom werd het een legendarisch nachtje, Vadim deed zijn fles Mezcal iets vroeger dan verwacht open en voor de tweede avond op rij kropen we er erg laat in.
Het opstaan ging de volgende morgen heel wat minder vlot dan de dag ervoor, zodat we iets later dan verwacht – tot grote frustratie van Elvia – in de bus zaten. We zouden Monte Alban bezoeken, een archeologische site die werkelijk prachtig was (foto's volgen). Na hier een rondleiding gekregen te hebben, slenterden we er nog een uurtje rond, genoten we van het zonnetje (het weer in Oaxaca was hemels) en stapten we vervolgens terug op de bus, die ons naar het centrum van de stad Oaxaca zou brengen.
Ook de stad bleek prachtig te zijn. 'Otro Mexico', zoals Elvia het omschreven had toen ze ons voor de eerste keer over de reis vertelde. Overal typische Mexicaanse markten, waar je voor geen geld kleren, eten, koffie en mole kon kopen. Prachtige gebouwen, die afstamden uit de koloniale periode. We besloten de toeristische rondleiding in een typische 'sightseeing bus' niet te doen, en in plaats daarvan gewoon wat door het centrum te kuieren. We belandden echter al snel in de plaatselijke 'Burger King', waar we ons naar Europese gewoonte goed volstoken en vervolgens de stad gingen verkennen. Rond zeven uur waren we terug 'thuis', aten we, en vertrokken een paar uurtjes later terug richting Oaxaca om een feestje te gaan bouwen. En dat werd het ook, zodat we voor de derde avond op rij wederom moe maar voldaan onder de wol kropen.
Zaterdagochtend hadden we een 'oriëntatie', die eigenlijk best wel goed in elkaar zat. We werden nogmaals aan de 'regels' herinnerd, kregen een overzicht van Mexicaanse gebruiken die voor westerlingen wel eens niet zo evident kunnen zijn, en kregen de kans om over onze ervaringen na een kleine twee maanden Mexico te vertellen. Na gegeten te hebben, vertrokken we wederom richting Oaxaca centrum, waar we nogmaals een dagje zouden mogen rondlopen. We gingen er onmiddellijk op zoek naar de plaatselijke marktjes, waar ik koffie en chocolade uit Oaxaca kocht (de koffie is werkelijk overheerlijk, een wereld van verschil met 'gewone' koffie). 's Avonds gingen we er voor de laatste keer uit, en aangezien het de laatste avond was en we de volgende dag toch een hele busrit voor de boeg hadden om te slapen, vlogen we er nog eens een laatste keer stevig in. We gingen echter wel naar een andere discotheek die mij heel wat minder aanstaat, maar ik had het genoegen om van het aangename gezelschap van Ingrid, een Noorse vriendin die ook in Toluca woont, te mogen genieten. Ook nadat we terugkeerden bleven we met z'n allen nog gezellig babbelen in en rond de hangmatten, zodat het al stilaan licht werd toen we in onze nest kropen.
Na een wederom veel te lange busrit arriveerden we rond zeven uur in Toluca, aan hetzelfde tankstation, waar mijn vader mij kwam ophalen. Thuis vertelde ik uitgebreid over mijn tripje. Ik ben nog steeds aan het bekomen. Oaxaca is schitterend, toont hoe veelzijdig dit land is, en heeft me steeds weer met open ogen naar zijn rijkdom laten kijken ('rijkdom', Oaxaca is weliswaar de armste staat van Mexico, degoutant hoe de regering zo'n schitterende regio zo onbekommerd laat).
Vandaag was echt vreselijk vermoeiend, aangezien mijn lichaam duidelijk nog aan het recupereren was van het tekort aan slaap. De les multiculturalisme werd vervangen door een conferentie van de 'partij van de arbeid', een relatief kleine Mexicaanse partij waarvan het kopstuk kwam spreken op de universiteit. Ik slaagde er echter in om half in slaap te vallen, iets wat ook de politicus in kwestie niet ontging. Hij besloot met andere woorden om eens goed 'met mijn gezicht te lachen' en begon iets tegen mij te zeggen. Ik had dat echter pas degelijk door wanneer ik mijn ogen terug opendeed, en moest vaststellen dat zowat iedereen in de zaal naar mij aan het kijken was, terwijl ook de politicus met een brede grijns op het gezicht toekeek. Gelukkig had ik geen les publieke opinie, waardoor ik thuis kon gaan eten en al mijn digitale foto's van Oaxaca door Photoshop kon halen. Morgen begin ik de film te ontwikkelen, en normaalgezien zouden die foto's ook tegen vrijdag af moeten zijn.
Bon, ondertussen is het hier elf uur 's avonds, ik heb gedurende de hele dag nu en dan wat aangevuld, en zo kort maar bondig proberen samen te vatten wat ik de afgelopen 18 dagen zoal heb uitgestoken, mijn excuses voor de fouten die hoogstwaarschijnlijk hier en daar in de tekst geslopen zijn, maar ik ben echt te moe om die nu nog te herlezen, zeker aangezien ik 'het Journaal' nog wil bekijken (en dat is wel degelijk het Belgische journaal, dat ik elke dag op internet bekijk om toch ietwat op de hoogte te blijven van de Belgische politiek).
Geniet nog van jullie laatste uurtjes slaap, ik kruip erin. Tot de volgende!
Klaas
P.S.: de foto's zullen voor een andere keer zijn, heb nu echt de moed niet meer om die nog te uploaden.
donderdag 30 september 2010
De laatste septemberdag
Donderdagavond 30 september 2010. Morgen is het oktober, dat betekent dat ik op het punt sta mijn eerste 'volle maand' Mexico af te sluiten. Ik zou een overzichtje kunnen maken met dingen die tot nu toe al dan niet zijn meegevallen, maar dan zou dit blogberichtje te snel hervallen in een 'ordinair lijstje', en dat is allesbehalve mijn bedoeling. Wie zich een beeld wil schetsen van 'Mijn Mexico', zal alles nog eens rustig moeten herlezen. Als je jezelf dusdanig 'dapper' waant, wens ik je veel succes toe. Ik heb gisteren al mijn blogberichten in een document op mijn computer geplakt, en kon achteraf constateren dat ik tot nu toe 80 pagina's heb volgeschreven en gefotografeerd. Dat belooft voor als ik terugkeer richting België en – dat ben ik voorlopig toch van plan – mijn verhalen laat inbundelen. Wie weet, doe ik een 'Tolkientje' en haal ik de duizend pagina's.
En als ik dan toch kort moet samenvatten wat ik er na een dikke maand van vond, doe ik het als volgt: Mexico is magisch. Alles: de mensen, de natuur, de steden, de bergen die zich door de jaren rond die steden te slapen hebben gelegd, de familie, en bovenal het feit dat ik stilaan een klein plekje in dat alles heb gevonden. Ik hou ervan iets nieuws te doen, me elke dag te verwonderen over hoe mooi dit deel van de wereld is. Om een compleet nieuwe taal te leren, en te merken dat die langzaam maar zeker beter en beter wordt. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen om deze cultuur te ontdekken, gelijkenissen en verschillen met de onze te vinden, en me af te vragen waar het eigenlijk beter leven is. En als ik dan toch eens een moeilijk moment heb – want ja, die zijn er uiteraard ook, als ik zie dat heel mijn vriendenkring samen hun eerste 'kotweek' beleeft en ik daar buiten sta, daar geen deel van kan uitmaken, als ik weet dat mijn zus binnenkort haar eerste kindje krijgt en ik dat als 'nonkel' niet ga kunnen meemaken, probeer ik het nogmaals tot mezelf te laten doordringen: dit is mijn jaar, de twaalf maanden waar ik binnen vijftig jaar nog steeds niet over ga kunnen zwijgen. De tijd van mijn leven.
Bon, genoeg 'samengevat', wat jullie hoogstwaarschijnlijk meer interesseert, is wat ik de afgelopen week zoal uitgestoken heb. Aangezien mijn vorig berichtje tot zondagavond ging, begin ik logischerwijs bij maandagochtend. Zoals gewoonlijk startte mijn dag met de gebruikelijkse 'morning chat' met mijn opa, waarna ik snel mijn mails checkte in de fotostudio en vervolgens op de bus sprong richting universiteit. Daar kwam ik Ida tegen in de cafetaria, die net zoals mij om één uur richting de 'Ciencias Politicas' faculteit zou gaan voor onze les 'Opinion Publica'. Na een anderhalf uurtje over vanalles en nog wat gepraat te hebben – inclusief haar reisplannen en de Spaanse werkwoorden op -ir in de imperfecto – besloten we dan maar richting onze aula te vertrekken. Het was vijf voor één, zodat we perfect op tijd in de les zouden zitten. Jammer genoeg waren wij – zoals gewoonlijk – klaarblijkelijk de enigen die er zo over dachten. Om kwart na één kwamen de eerste andere studenten binnengestrompeld, maar het was wachten tot twintig voor twee (nogmaals: zoals gewoonlijk) tot 'Alejandro' (vraag mij niet wat zijn achternaam is, hier in Mexico worden leerkrachten en professoren altijd met hun voornaam aangesproken) eindelijk arriveerde. Op zijn gemakje sloot hij zijn computer aan, startte zijn powerpoint en begon hij eindelijk met de les. Die lessen zijn overigens erg interessant. Normaalgezien wordt er heel wat gediscussieerd, maar er worden ook heel interessante uiteenzettingen gegeven over de politieke situatie in Mexico. Daarnaast behandelden we tot nu toe ook situaties waarin het volk schijnbaar hun mening zou gegeven hebben. In realiteit blijkt echter dat die meningen door heel wat factoren beïnvloed kunnen worden, en dat bood ons genoeg stof om het de afgelopen drie lessen over te hebben.
Rond vijf uur stond ons zoals gewoonlijk weer een les Spaans te wachten. Die lessen vallen ook best wel mee, sinds ik van niveau veranderd ben zijn die heel wat leerrijker aangezien we nu echt nuttige dingen zien: de werkwoordstijden, veel verschillende uitdrukkingen en heel wat woordenschat (het irritante aan de taal is dat er niet alleen enorm veel synoniemen zijn, maar ook dat één woord gigantisch veel betekenissen kan hebben).
Dinsdagochtend had ik fotografie. Die lessen blijven geweldig, hoewel we nu al enkele weken gewoon ontwikkelen en foto's afdrukken in de doka. Ik vind dat echter geweldig, en zou dat gerust een heel jaar kunnen blijven doen. Het 'imprimir' in de doka begint stilaan ook erg vlot te gaan, en dat is niet vanzelfsprekend omdat het best wel ingewikkeld is (moeilijker dan het ontwikkelen van de negatieven). Zo moet je eerst testen hoeveel licht je al dan niet mag geven, en daarnaast bestaat er ook een techniek die ik nu toch al een paar keer heb uitgeprobeerd, zijnde 'push and pull', zoals dat in photoshop ook bestaat. Dat betekent dat je het licht op sommige plaatsen afdekt, zodat de foto op daar waar minder licht valt lichter wordt. Hierdoor kan je een landschap bijvoorbeeld veel dramatischer doen overkomen, door ervoor te zorgen dat de wolken dreigender en donkerder zijn dan de voorgrond. In Photoshop is dat gewoon even met wat niveaus schuiven, in de doka is het heuse handenarbeid.
Om twee uur kwam Elvia ons ophalen, samen met iemand uit Noorwegen, Marthe. Zij werkte voor AFS, was zelf naar Amerika geweest en had ook een jaar in Spanje gewoond waardoor haar Spaans vrij goed was. Samen zouden we naar 'Tejupilco' gaan, een dorpje op drie uur rijden van Toluca waar we de begrafenis van Elvia's 'conpadre' zouden bijwonen. Met 'conpadre' bedoelt men hier dat Elvia de meter is van één van de kinderen van de man in kwestie, die negen dagen eerder gestorven was. Rond half zes arriveerden we in Tejupilco, volgens Elvia 'otro Mexico'. En dat bleek inderdaad het geval te zijn: Tejupilco is een erg pittoresk dorpje waar men bijvoorbeeld nog dagelijks massaal 'loteria' speelt. Dat is de Mexicaanse 'Bingo-varriant', maar dan met prentjes in plaats van met getallen (foto's: zie onder). Om zeven uur vertrokken we richting het plaatselijke kerkje, waar het eerste deel van de herdenking (de eigenlijke begrafenis had er een week eerder plaatsgevonden) zich voltrok. We wisten echter nog niet wat ons te wachten stond, want na de viering gingen we naar het huis van de gestorven man waar er op straat een tweede viering zou plaatsvinden. Die duurde maar liefst drie uur. Drie uur waarin de 'dode' geen enkele keer echt aangehaald werd. Alles draaide om Jezus en God, in de ogen van de Mexicanen de normaalste zaak van de wereld aangezien zij wouden dat hun dierbare hartelijk onthaald werd in de hemel. Wat een ongelooflijk verschil in cultuur! Terwijl een begrafenis in België hier meer draait om het afscheid nemen van de overledene, om het oprakelen van anekdotes of herinneringen, bleek het hier meer om een ophemeling van het geloof te gaan. Iedereen – behalve Marthe, Vadim en ik – leek dit echter als de normaalste zaak van de wereld te zien, zodat we gedurende drie uur braaf luisterden en toekeken.
We brachten de nacht door in Tejupilco, en de volgende ochtend vertrokken we rond zeven uur terug richting Toluca. Daar kwamen we rond tien uur 's ochtends aan, en ging ik richting studio. Ik nam daar een douche (de studio is tevens het ouderlijk huis van mijn vader), iets wat in mijn ogen de normaalste zaak van de wereld was, maar wat achteraf toch nog een vreemd staartje kreeg. Toen ik 's avonds mijn moeder zag, vertelde zij me hoe uitzonderlijk het was dat ik er had mogen douchen van mijn grootvader, aangezien ons ander huis op vijfhonderd meter ligt. Blijkt dat ik best wel in goede aarde gevallen ben bij 'Don Juvencio', en dat ik dus van geluk mag spreken. De rest van mijn dagje was zoals altijd: les Opinion Publica (die weeral om twintig voor twee in plaats van om één uur begon), en 's avonds het Spaans.
En dat brengt me bij vandaag, donderdag 30 september 2010. Om elf uur had ik les fotografie. Ik ontwikkelde mijn laatste filmrolletje, en na afloop kreeg ik van Martin, mijn professor een boekje met alle vakken die ik in de 'Ciencias Politicas' faculteit kan doen. Ik wil kost wat kost nog wat andere dingen vinden, omdat ik acht uur les echt te weinig vind (ik moet echter opletten omdat ik binnenkort ook de Franse lessen ga beginnen geven, en daar zal ik hoogstwaarschijnlijk ook acht uur per week zoet mee zijn). 's Middags ging ik terug richting Toluca centrum, om de gebruikelijke scheut Tequila die mijn vader dagelijks met zijn broer en papa drinkt te mogen degusteren en om vervolgens bij mijn andere grootouders te gaan eten. Na een aangename les Spaans keerde ik zoals gebruikelijk terug richting ons ander huis, waar ik nu dit berichtje aan het typen ben en zonet besloten heb het voor bekeken te houden. Ik geef jullie nog de foto's mee die ik vandaag ontwikkelde, wens jullie een stralende ochtend toe en kruip er zelf eens in.
Groetjes,
Klaas
PS. vanaf vandaag kan je al de foto's die ik tot nu toe in Mexico genomen heb, of het komende jaar nog zal nemen hier vinden.
En als ik dan toch kort moet samenvatten wat ik er na een dikke maand van vond, doe ik het als volgt: Mexico is magisch. Alles: de mensen, de natuur, de steden, de bergen die zich door de jaren rond die steden te slapen hebben gelegd, de familie, en bovenal het feit dat ik stilaan een klein plekje in dat alles heb gevonden. Ik hou ervan iets nieuws te doen, me elke dag te verwonderen over hoe mooi dit deel van de wereld is. Om een compleet nieuwe taal te leren, en te merken dat die langzaam maar zeker beter en beter wordt. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen om deze cultuur te ontdekken, gelijkenissen en verschillen met de onze te vinden, en me af te vragen waar het eigenlijk beter leven is. En als ik dan toch eens een moeilijk moment heb – want ja, die zijn er uiteraard ook, als ik zie dat heel mijn vriendenkring samen hun eerste 'kotweek' beleeft en ik daar buiten sta, daar geen deel van kan uitmaken, als ik weet dat mijn zus binnenkort haar eerste kindje krijgt en ik dat als 'nonkel' niet ga kunnen meemaken, probeer ik het nogmaals tot mezelf te laten doordringen: dit is mijn jaar, de twaalf maanden waar ik binnen vijftig jaar nog steeds niet over ga kunnen zwijgen. De tijd van mijn leven.
Bon, genoeg 'samengevat', wat jullie hoogstwaarschijnlijk meer interesseert, is wat ik de afgelopen week zoal uitgestoken heb. Aangezien mijn vorig berichtje tot zondagavond ging, begin ik logischerwijs bij maandagochtend. Zoals gewoonlijk startte mijn dag met de gebruikelijkse 'morning chat' met mijn opa, waarna ik snel mijn mails checkte in de fotostudio en vervolgens op de bus sprong richting universiteit. Daar kwam ik Ida tegen in de cafetaria, die net zoals mij om één uur richting de 'Ciencias Politicas' faculteit zou gaan voor onze les 'Opinion Publica'. Na een anderhalf uurtje over vanalles en nog wat gepraat te hebben – inclusief haar reisplannen en de Spaanse werkwoorden op -ir in de imperfecto – besloten we dan maar richting onze aula te vertrekken. Het was vijf voor één, zodat we perfect op tijd in de les zouden zitten. Jammer genoeg waren wij – zoals gewoonlijk – klaarblijkelijk de enigen die er zo over dachten. Om kwart na één kwamen de eerste andere studenten binnengestrompeld, maar het was wachten tot twintig voor twee (nogmaals: zoals gewoonlijk) tot 'Alejandro' (vraag mij niet wat zijn achternaam is, hier in Mexico worden leerkrachten en professoren altijd met hun voornaam aangesproken) eindelijk arriveerde. Op zijn gemakje sloot hij zijn computer aan, startte zijn powerpoint en begon hij eindelijk met de les. Die lessen zijn overigens erg interessant. Normaalgezien wordt er heel wat gediscussieerd, maar er worden ook heel interessante uiteenzettingen gegeven over de politieke situatie in Mexico. Daarnaast behandelden we tot nu toe ook situaties waarin het volk schijnbaar hun mening zou gegeven hebben. In realiteit blijkt echter dat die meningen door heel wat factoren beïnvloed kunnen worden, en dat bood ons genoeg stof om het de afgelopen drie lessen over te hebben.
Rond vijf uur stond ons zoals gewoonlijk weer een les Spaans te wachten. Die lessen vallen ook best wel mee, sinds ik van niveau veranderd ben zijn die heel wat leerrijker aangezien we nu echt nuttige dingen zien: de werkwoordstijden, veel verschillende uitdrukkingen en heel wat woordenschat (het irritante aan de taal is dat er niet alleen enorm veel synoniemen zijn, maar ook dat één woord gigantisch veel betekenissen kan hebben).
Dinsdagochtend had ik fotografie. Die lessen blijven geweldig, hoewel we nu al enkele weken gewoon ontwikkelen en foto's afdrukken in de doka. Ik vind dat echter geweldig, en zou dat gerust een heel jaar kunnen blijven doen. Het 'imprimir' in de doka begint stilaan ook erg vlot te gaan, en dat is niet vanzelfsprekend omdat het best wel ingewikkeld is (moeilijker dan het ontwikkelen van de negatieven). Zo moet je eerst testen hoeveel licht je al dan niet mag geven, en daarnaast bestaat er ook een techniek die ik nu toch al een paar keer heb uitgeprobeerd, zijnde 'push and pull', zoals dat in photoshop ook bestaat. Dat betekent dat je het licht op sommige plaatsen afdekt, zodat de foto op daar waar minder licht valt lichter wordt. Hierdoor kan je een landschap bijvoorbeeld veel dramatischer doen overkomen, door ervoor te zorgen dat de wolken dreigender en donkerder zijn dan de voorgrond. In Photoshop is dat gewoon even met wat niveaus schuiven, in de doka is het heuse handenarbeid.
Om twee uur kwam Elvia ons ophalen, samen met iemand uit Noorwegen, Marthe. Zij werkte voor AFS, was zelf naar Amerika geweest en had ook een jaar in Spanje gewoond waardoor haar Spaans vrij goed was. Samen zouden we naar 'Tejupilco' gaan, een dorpje op drie uur rijden van Toluca waar we de begrafenis van Elvia's 'conpadre' zouden bijwonen. Met 'conpadre' bedoelt men hier dat Elvia de meter is van één van de kinderen van de man in kwestie, die negen dagen eerder gestorven was. Rond half zes arriveerden we in Tejupilco, volgens Elvia 'otro Mexico'. En dat bleek inderdaad het geval te zijn: Tejupilco is een erg pittoresk dorpje waar men bijvoorbeeld nog dagelijks massaal 'loteria' speelt. Dat is de Mexicaanse 'Bingo-varriant', maar dan met prentjes in plaats van met getallen (foto's: zie onder). Om zeven uur vertrokken we richting het plaatselijke kerkje, waar het eerste deel van de herdenking (de eigenlijke begrafenis had er een week eerder plaatsgevonden) zich voltrok. We wisten echter nog niet wat ons te wachten stond, want na de viering gingen we naar het huis van de gestorven man waar er op straat een tweede viering zou plaatsvinden. Die duurde maar liefst drie uur. Drie uur waarin de 'dode' geen enkele keer echt aangehaald werd. Alles draaide om Jezus en God, in de ogen van de Mexicanen de normaalste zaak van de wereld aangezien zij wouden dat hun dierbare hartelijk onthaald werd in de hemel. Wat een ongelooflijk verschil in cultuur! Terwijl een begrafenis in België hier meer draait om het afscheid nemen van de overledene, om het oprakelen van anekdotes of herinneringen, bleek het hier meer om een ophemeling van het geloof te gaan. Iedereen – behalve Marthe, Vadim en ik – leek dit echter als de normaalste zaak van de wereld te zien, zodat we gedurende drie uur braaf luisterden en toekeken.
We brachten de nacht door in Tejupilco, en de volgende ochtend vertrokken we rond zeven uur terug richting Toluca. Daar kwamen we rond tien uur 's ochtends aan, en ging ik richting studio. Ik nam daar een douche (de studio is tevens het ouderlijk huis van mijn vader), iets wat in mijn ogen de normaalste zaak van de wereld was, maar wat achteraf toch nog een vreemd staartje kreeg. Toen ik 's avonds mijn moeder zag, vertelde zij me hoe uitzonderlijk het was dat ik er had mogen douchen van mijn grootvader, aangezien ons ander huis op vijfhonderd meter ligt. Blijkt dat ik best wel in goede aarde gevallen ben bij 'Don Juvencio', en dat ik dus van geluk mag spreken. De rest van mijn dagje was zoals altijd: les Opinion Publica (die weeral om twintig voor twee in plaats van om één uur begon), en 's avonds het Spaans.
En dat brengt me bij vandaag, donderdag 30 september 2010. Om elf uur had ik les fotografie. Ik ontwikkelde mijn laatste filmrolletje, en na afloop kreeg ik van Martin, mijn professor een boekje met alle vakken die ik in de 'Ciencias Politicas' faculteit kan doen. Ik wil kost wat kost nog wat andere dingen vinden, omdat ik acht uur les echt te weinig vind (ik moet echter opletten omdat ik binnenkort ook de Franse lessen ga beginnen geven, en daar zal ik hoogstwaarschijnlijk ook acht uur per week zoet mee zijn). 's Middags ging ik terug richting Toluca centrum, om de gebruikelijke scheut Tequila die mijn vader dagelijks met zijn broer en papa drinkt te mogen degusteren en om vervolgens bij mijn andere grootouders te gaan eten. Na een aangename les Spaans keerde ik zoals gebruikelijk terug richting ons ander huis, waar ik nu dit berichtje aan het typen ben en zonet besloten heb het voor bekeken te houden. Ik geef jullie nog de foto's mee die ik vandaag ontwikkelde, wens jullie een stralende ochtend toe en kruip er zelf eens in.
Groetjes,
Klaas
PS. vanaf vandaag kan je al de foto's die ik tot nu toe in Mexico genomen heb, of het komende jaar nog zal nemen hier vinden.
zondag 26 september 2010
Een Belgisch getint weekendje ...
Terwijl ik buiten op mijn terras nog wat zit te genieten van de temperaturen die hier in Toluca voorlopig nog aangenaam genoeg zijn (zowat elke Mexicaan heeft mij hier al gewaarschuwd voor de - in zijn ogen - onmenselijk lage temperaturen in de winter), kan ik terugblikken op een wederom meer dan geslaagd weekend. Zoals jullie in één van mijn vorige posts konden lezen, zou ik zaterdag richting Ixtapan De La Sal vertrekken. Na nog eens goed lang uitgeslapen te hebben (nuja, naar Mexicaanse normen), vertrok ik vervolgens gepakt en gezakt (mits een omweg langs Toluca centrum, aangezien ik een nieuw filmrolletje nodig had) naar de winkel van mijn vader alwaar ik Vadim zou opwachten. Na een uurtje met mijn grootvader gepraat te hebben, kreeg ik dan eindelijk 'verdere instructies' van Nienke, die zelf ook in Toluca was en ons zou komen ophalen. We moesten naar 'de Liverpool', een winkelcentrum in Toluca gaan en daar zou Nienke ons te voet komen halen, waarna we met de gastzus van een Duits AFS-meisje naar Ixtapan zouden rijden. De naam 'Liverpool' kwam mij best wel bekend voor, en ik ging ervanuit dat het winkelcentrum zich ergens in het centrum van Toluca bevond, zodat Vadim en ik richting ginder begonnen te wandelen. We kwamen echter maar geen 'Liverpool' tegen, en na de exacte locatie aan een paar Mexicanen gevraagd te hebben, kregen we telkens weer hetzelfde antwoord: "Liverpool no es aqui, tienen que ir a Metepec!". Tedzu, Metepec is dan wel niet zo ver van het centrum (het is een deelgemeente van Toluca), het is wel waar Vadim woont. Hij was met andere woorden helemaal voor niets naar het centrum gekomen. Wij de taxi in, deze keer wel degelijk richting Liverpool, waar we een half uurtje later arriveerden.
Het weerzien met Nienke deed mij bijzonder veel deugd, net zoals het feit dat ik eindelijk nog eens in mijn eigen taal kon communiceren. Over mijn talen heb ik hier echter wel niet te klagen: zowel mijn Engels, als mijn Frans, als mijn Spaans zijn er de laatste weken alleen maar op vooruit gegaan. Met Ida bijvoorbeeld spreek ik afwisselend Engels en Spaans (ons voornemen is om tijdens de lessen publieke opinie enkel Spaans met elkaar te spreken, en dat zorgt af en toe wel voor wat hilarische situaties), en met Vadim zowat altijd Frans. Ik geniet er echt van om Frans te kunnen praten, zeker aangezien ik hoe langer hoe minder moet nadenken over mijn woordgebruik en de taal bijgevolg stilaan meer en meer 'een automatisme' wordt. Het wordt me hier in Mexico met de dag duidelijker dat we over het niveau op school wat talen betreft toch niet te klagen hebben in België (maar dan vooral in Vlaanderen). Weinig mensen die drie talen vrij degelijk beheersen, en dat is in mijn geval zeker een pluspunt aangezien ik zowat met iedereen kan communiceren en vrij veel mensen kan verstaan.
Na een uurtje rijden zette Nadia (de zus van het Duitse meisje) ons voor Nienkes deur af. Welgeteld tien seconden later kwam haar vader 'aangescheurd' op zijn brommertje, begroette ons hartelijk en bood ons onmiddellijk een 'cerveza' aan. Nienke toonde ons waar we zouden slapen, we lieten onze rugzakken achter en vertrokken richting het centrum van Ixtapan, waar Nienke ons een rondleiding zou geven. Bleek dat Nienkes oriëntatie nog vreselijker was dan de mijne, en dat ze na een maand Ixtapan nog altijd moeite had om de weg te vinden. Het stadje bleek echter wel 'hermoso' (prachtig) te zijn. Typisch Mexicaans, mooi kerkje, overal mensen en overal kraampjes waar je iets kon eten. Dat maakte het voor ons alleen maar moeilijker om te kiezen waar we gingen eten, maar aangezien Nienke dusdanig veel honger had (ze beweerde al 24 uur niet meer gegeten te hebben), besloten we dan maar om gewoon voor de traditionele, Mexicaanse taco's te gaan. Ik begin die taco's stilaan best wel lekker te vinden, maar ze moeten er niet aan denken om ze te bombarderen met groene, rode of weet ik veel welke - in mijn ogen veel te pikante - salsa. Over het eten overigens: in het algemeen kan ik het merendeel hier wel smaken, enkel 's avonds wordt het grote verschil wat voeding betreft tussen de Belgische en Mexicaanse cultuur duidelijk. Terwijl mijn vader gebruikelijk gewoon een kleine sandwich eet, en mijn moeder en zussen vaak zelfs niets (nuja, een glas melk), begin ik meestal uitgebreid eieren te bakken, met genoeg brood en liefst met kaas en hesp. Zij begrijpen niet hoe ik 's avonds zo zwaar kan eten, en beweren zelfs niet te kunnen slapen als ze bijvoorbeeld eieren eten voor het slapengaan. Het grote verschil hier is dat er normaalgezien rond drie à vier uur erg zwaar wordt gegeten, in tegenstelling tot bij ons in België.
Na lekker gegeten te hebben, merkte ik plots een kickertafel op in een soort 'Mexicaans lunapark'. Bleek dat die allesbehalve zoals in België was, in mijn ogen een grote teleurstelling, zodat ik mijn zoektocht naar een degelijke kickertafel in Mexico dapper verderzet. We slenterenden dan nog maar wat rond in Ixtapan (slenteren is het juiste woord, hoewel ik nog altijd niet gewoon ben aan het gemiddelde wandeltempo van de Mexicanen, ik verbaas me er soms over dat die niet omvervallen), en gingen terug naar Nienke haar thuis. Daar werden we begroet door haar moeder en zus, fristen we ons wat op en vertrokken vervolgens richting Tonatico, een deelgemeente van Ixtapan waar we hadden afgesproken met een aantal AFS'ers die ook in de buurt woonden, en met Nacho, een AFS-vrijwilliger. Zoals gewoonlijk in Mexico arriveerden zij anderhalf uur te laat, maar dat stoorde Vadim, Nienke en mij niet echt, aangezien we een anderhalf uur over de meest belachelijke dingen hadden gepraat en heel wat hadden afgelachen. Het enige probleem was dat Nienke haar Frans niet zo geweldig meer was, en dat Vadim nog minder woorden in het Nederlands kon zeggen (zijn woordenschat beperkt zich tot enkele woordjes die ik heb geleerd heb, zoals 'kakkerlak' en 'snottebel'). Tenslotte besloten we dat het het gemakkelijkste was als ik en Vadim gewoon Frans spraken, aangezien Nienke het merendeel daarvan wel verstond als we traag genoeg spraken, en dat ik alles wat zij wou zeggen op zijn beurt dan weer naar het Frans vertaalde.
Toen Nacho en de rest van het gezelschap uiteindelijk dan toch arriveerden, gingen we met z'n allen (Nienke, Vadim, twee Duitse jongens: Matthias en Holger, een jongen uit Thailand, Nacho, zijn nicht en een Mexicaanse vriend van hem) naar een ander cafeetje. Het zou een heel gezellige avond worden, het bier was naar Mexicaanse normen best nog wel te drinken, en we praatten honderduit over vanalles en nog wat. Ik kwam bijvoorbeeld te weten dat Mexicaanse jongeren verplicht legerdienst moeten doen na hun middelbaar, maar dat sommigen (Holger en Matthias) daar 'vanonder kunnen muizen' door zichzelf op te geven om sociaal werk in het buitenland te doen. Dit bleek echter enkel voor de beste studenten weggelegd te zijn.
Rond twee uur 's nachts namen we een taxi terug richting Ixtapan (en betaalden daar met z'n drieën de volle twintig peso's voor, omgerekend nog geen anderhalve euro). Na wat nagepraat te hebben, kropen we moe maar voldaan onder de wol.
De volgende ochtend stonden we op rond elf uur, en trokken we opnieuw richting het centrum van Ixtapan, waar we ontbeten en vervolgens met Nacho, Holger en Matthias een taxi naar 'Salto' - een soort avonturenpark in Tonatico - namen. Met zes in een niet al te grote taxi is anders ook wel iets dat je niet elke dag meemaakt, maar hier in Mexico is het de normaalste zaak van de wereld, net zoals een brommer met drie of meer mensen achterop. Plots realiseerde ik me dat ik mijn fototoestel in Nienke haar kamer vergeten was, en dat deed me behoorlijk balen. Het klinkt misschien wat overdreven, maar het foto's maken is een beetje een deel van mijn 'Mexico' geworden. Ik zie dit land letterlijk door een lens. Overal zie ik mogelijke foto's, en als ik dan geen camera bij me heb, werkt dat behoorlijk frustrerend.
Dat buiten beschouwing gelaten, was het er prachtig. Het 'park' zelf stond me niet zohard aan, maar we besloten te voet terug naar Tonatico te gaan. Het pad leidde ons een berg op, waar we de ruïne van een uitgebrande bezochten. Dat bleek wederom een ongelooflijk fotogenieke plaats te zijn, en Nienke haar 'kodakske' kon mijn drang naar foto's niet ongedaan maken, waardoor ik op mijn honger bleef zitten. Eén van de weken eens met mijn vader naar ginder trekken op zondagochtend is met andere woorden de boodschap.
In Tonatico bezochten we het plaatselijke kerkje, dat - net zoals alle kerkjes hier in Mexico - adembenemend mooi is. Overal bloemen, prachtige schilderijen en impressionante beelden. Die kerkjes, waarvan ik er hier al tientallen heb bezocht, doen mijn respect wat godsdienst betreft meer en meer opnieuw aangroeien. Rond half drie namen we opnieuw een taxi (ditmaal de volle 15 peso's!) richting Ixtapan, waar we om drie uur verwacht werden om te gaan eten bij een bevriende familie. Daar werden we voor de zoveelste keer hier in Mexico met open armen ontvangen. Bleek dat er barbecue op het menu stond, maar vooraleer het vlees werd klaargemaakt, opende Nienkes vader een grote fles 'Duvel' die Nienke uit België had meegebracht. Nadat ik hem duidelijk had gemaakt hoe je Duvel moest uitschenken in een glas, toasten we hartelijk op het Belgische bier, dat in het bijzonder Nienke, Vadim en ik heel hard smaakte.
Na gezellig gegeten, gedronken en gelachen te hebben, bracht Nienke ons naar de busterminal in Ixtapan, waar de bus richting Toluca zou passeren. Dat zijn hier overigens wel erg luxueuze bussen. Voor veertig peso's (drie euro) rijden die zowat heel Mexico door. Handig, zeker aangezien treinen hier enkel gebruikt worden voor goederenvervoer. In Toluca nam ik een taxi richting huis, nadat ik mijn zus had moeten bellen omdat zij aan de chauffeur moest uitleggen waar dat zich exact bevond. In Toluca centrum (waar we ons tweede huis hebben) begin ik mijn weg stilaan vrij goed te kennen, maar ons ander huis ligt buiten het centrum, op de grens tussen Metepec en Toluca. Ondertussen weet ik echter wel hoe ik in het Spaans moet duidelijk maken dat ik erheen wil, zodat ik geen tweede keer met hetzelfde probleem zal hebben te kampen.
En dat brengt mij hier, in een buitenwijkje van Toluca, waar ik ondertussen toch binnen ben gaan zitten omdat het hier 's avonds best wel fris begint te worden en omdat ik mijn zusje moest helpen met haar Engels. Ik hoop dat het kampvuur van de Chiro een even groot succes als vorige jaar was (of eventueel nog beter!), dat de regen niet teveel roet in het eten heeft gestrooid en dat iedereen morgen met goede moed aan het nieuwe universiteitsschooljaar begint, en er net zoals ik hier doe het beste van maakt.
Groetjes,
Klaas
Het weerzien met Nienke deed mij bijzonder veel deugd, net zoals het feit dat ik eindelijk nog eens in mijn eigen taal kon communiceren. Over mijn talen heb ik hier echter wel niet te klagen: zowel mijn Engels, als mijn Frans, als mijn Spaans zijn er de laatste weken alleen maar op vooruit gegaan. Met Ida bijvoorbeeld spreek ik afwisselend Engels en Spaans (ons voornemen is om tijdens de lessen publieke opinie enkel Spaans met elkaar te spreken, en dat zorgt af en toe wel voor wat hilarische situaties), en met Vadim zowat altijd Frans. Ik geniet er echt van om Frans te kunnen praten, zeker aangezien ik hoe langer hoe minder moet nadenken over mijn woordgebruik en de taal bijgevolg stilaan meer en meer 'een automatisme' wordt. Het wordt me hier in Mexico met de dag duidelijker dat we over het niveau op school wat talen betreft toch niet te klagen hebben in België (maar dan vooral in Vlaanderen). Weinig mensen die drie talen vrij degelijk beheersen, en dat is in mijn geval zeker een pluspunt aangezien ik zowat met iedereen kan communiceren en vrij veel mensen kan verstaan.
Na een uurtje rijden zette Nadia (de zus van het Duitse meisje) ons voor Nienkes deur af. Welgeteld tien seconden later kwam haar vader 'aangescheurd' op zijn brommertje, begroette ons hartelijk en bood ons onmiddellijk een 'cerveza' aan. Nienke toonde ons waar we zouden slapen, we lieten onze rugzakken achter en vertrokken richting het centrum van Ixtapan, waar Nienke ons een rondleiding zou geven. Bleek dat Nienkes oriëntatie nog vreselijker was dan de mijne, en dat ze na een maand Ixtapan nog altijd moeite had om de weg te vinden. Het stadje bleek echter wel 'hermoso' (prachtig) te zijn. Typisch Mexicaans, mooi kerkje, overal mensen en overal kraampjes waar je iets kon eten. Dat maakte het voor ons alleen maar moeilijker om te kiezen waar we gingen eten, maar aangezien Nienke dusdanig veel honger had (ze beweerde al 24 uur niet meer gegeten te hebben), besloten we dan maar om gewoon voor de traditionele, Mexicaanse taco's te gaan. Ik begin die taco's stilaan best wel lekker te vinden, maar ze moeten er niet aan denken om ze te bombarderen met groene, rode of weet ik veel welke - in mijn ogen veel te pikante - salsa. Over het eten overigens: in het algemeen kan ik het merendeel hier wel smaken, enkel 's avonds wordt het grote verschil wat voeding betreft tussen de Belgische en Mexicaanse cultuur duidelijk. Terwijl mijn vader gebruikelijk gewoon een kleine sandwich eet, en mijn moeder en zussen vaak zelfs niets (nuja, een glas melk), begin ik meestal uitgebreid eieren te bakken, met genoeg brood en liefst met kaas en hesp. Zij begrijpen niet hoe ik 's avonds zo zwaar kan eten, en beweren zelfs niet te kunnen slapen als ze bijvoorbeeld eieren eten voor het slapengaan. Het grote verschil hier is dat er normaalgezien rond drie à vier uur erg zwaar wordt gegeten, in tegenstelling tot bij ons in België.
Na lekker gegeten te hebben, merkte ik plots een kickertafel op in een soort 'Mexicaans lunapark'. Bleek dat die allesbehalve zoals in België was, in mijn ogen een grote teleurstelling, zodat ik mijn zoektocht naar een degelijke kickertafel in Mexico dapper verderzet. We slenterenden dan nog maar wat rond in Ixtapan (slenteren is het juiste woord, hoewel ik nog altijd niet gewoon ben aan het gemiddelde wandeltempo van de Mexicanen, ik verbaas me er soms over dat die niet omvervallen), en gingen terug naar Nienke haar thuis. Daar werden we begroet door haar moeder en zus, fristen we ons wat op en vertrokken vervolgens richting Tonatico, een deelgemeente van Ixtapan waar we hadden afgesproken met een aantal AFS'ers die ook in de buurt woonden, en met Nacho, een AFS-vrijwilliger. Zoals gewoonlijk in Mexico arriveerden zij anderhalf uur te laat, maar dat stoorde Vadim, Nienke en mij niet echt, aangezien we een anderhalf uur over de meest belachelijke dingen hadden gepraat en heel wat hadden afgelachen. Het enige probleem was dat Nienke haar Frans niet zo geweldig meer was, en dat Vadim nog minder woorden in het Nederlands kon zeggen (zijn woordenschat beperkt zich tot enkele woordjes die ik heb geleerd heb, zoals 'kakkerlak' en 'snottebel'). Tenslotte besloten we dat het het gemakkelijkste was als ik en Vadim gewoon Frans spraken, aangezien Nienke het merendeel daarvan wel verstond als we traag genoeg spraken, en dat ik alles wat zij wou zeggen op zijn beurt dan weer naar het Frans vertaalde.
Toen Nacho en de rest van het gezelschap uiteindelijk dan toch arriveerden, gingen we met z'n allen (Nienke, Vadim, twee Duitse jongens: Matthias en Holger, een jongen uit Thailand, Nacho, zijn nicht en een Mexicaanse vriend van hem) naar een ander cafeetje. Het zou een heel gezellige avond worden, het bier was naar Mexicaanse normen best nog wel te drinken, en we praatten honderduit over vanalles en nog wat. Ik kwam bijvoorbeeld te weten dat Mexicaanse jongeren verplicht legerdienst moeten doen na hun middelbaar, maar dat sommigen (Holger en Matthias) daar 'vanonder kunnen muizen' door zichzelf op te geven om sociaal werk in het buitenland te doen. Dit bleek echter enkel voor de beste studenten weggelegd te zijn.
Rond twee uur 's nachts namen we een taxi terug richting Ixtapan (en betaalden daar met z'n drieën de volle twintig peso's voor, omgerekend nog geen anderhalve euro). Na wat nagepraat te hebben, kropen we moe maar voldaan onder de wol.
De volgende ochtend stonden we op rond elf uur, en trokken we opnieuw richting het centrum van Ixtapan, waar we ontbeten en vervolgens met Nacho, Holger en Matthias een taxi naar 'Salto' - een soort avonturenpark in Tonatico - namen. Met zes in een niet al te grote taxi is anders ook wel iets dat je niet elke dag meemaakt, maar hier in Mexico is het de normaalste zaak van de wereld, net zoals een brommer met drie of meer mensen achterop. Plots realiseerde ik me dat ik mijn fototoestel in Nienke haar kamer vergeten was, en dat deed me behoorlijk balen. Het klinkt misschien wat overdreven, maar het foto's maken is een beetje een deel van mijn 'Mexico' geworden. Ik zie dit land letterlijk door een lens. Overal zie ik mogelijke foto's, en als ik dan geen camera bij me heb, werkt dat behoorlijk frustrerend.
Dat buiten beschouwing gelaten, was het er prachtig. Het 'park' zelf stond me niet zohard aan, maar we besloten te voet terug naar Tonatico te gaan. Het pad leidde ons een berg op, waar we de ruïne van een uitgebrande bezochten. Dat bleek wederom een ongelooflijk fotogenieke plaats te zijn, en Nienke haar 'kodakske' kon mijn drang naar foto's niet ongedaan maken, waardoor ik op mijn honger bleef zitten. Eén van de weken eens met mijn vader naar ginder trekken op zondagochtend is met andere woorden de boodschap.
In Tonatico bezochten we het plaatselijke kerkje, dat - net zoals alle kerkjes hier in Mexico - adembenemend mooi is. Overal bloemen, prachtige schilderijen en impressionante beelden. Die kerkjes, waarvan ik er hier al tientallen heb bezocht, doen mijn respect wat godsdienst betreft meer en meer opnieuw aangroeien. Rond half drie namen we opnieuw een taxi (ditmaal de volle 15 peso's!) richting Ixtapan, waar we om drie uur verwacht werden om te gaan eten bij een bevriende familie. Daar werden we voor de zoveelste keer hier in Mexico met open armen ontvangen. Bleek dat er barbecue op het menu stond, maar vooraleer het vlees werd klaargemaakt, opende Nienkes vader een grote fles 'Duvel' die Nienke uit België had meegebracht. Nadat ik hem duidelijk had gemaakt hoe je Duvel moest uitschenken in een glas, toasten we hartelijk op het Belgische bier, dat in het bijzonder Nienke, Vadim en ik heel hard smaakte.
Na gezellig gegeten, gedronken en gelachen te hebben, bracht Nienke ons naar de busterminal in Ixtapan, waar de bus richting Toluca zou passeren. Dat zijn hier overigens wel erg luxueuze bussen. Voor veertig peso's (drie euro) rijden die zowat heel Mexico door. Handig, zeker aangezien treinen hier enkel gebruikt worden voor goederenvervoer. In Toluca nam ik een taxi richting huis, nadat ik mijn zus had moeten bellen omdat zij aan de chauffeur moest uitleggen waar dat zich exact bevond. In Toluca centrum (waar we ons tweede huis hebben) begin ik mijn weg stilaan vrij goed te kennen, maar ons ander huis ligt buiten het centrum, op de grens tussen Metepec en Toluca. Ondertussen weet ik echter wel hoe ik in het Spaans moet duidelijk maken dat ik erheen wil, zodat ik geen tweede keer met hetzelfde probleem zal hebben te kampen.
En dat brengt mij hier, in een buitenwijkje van Toluca, waar ik ondertussen toch binnen ben gaan zitten omdat het hier 's avonds best wel fris begint te worden en omdat ik mijn zusje moest helpen met haar Engels. Ik hoop dat het kampvuur van de Chiro een even groot succes als vorige jaar was (of eventueel nog beter!), dat de regen niet teveel roet in het eten heeft gestrooid en dat iedereen morgen met goede moed aan het nieuwe universiteitsschooljaar begint, en er net zoals ik hier doe het beste van maakt.
Groetjes,
Klaas
vrijdag 24 september 2010
Nieuwe foto's
Gisteren negatieven ontwikkeld, vandaag negatieven ingescand en de foto's hier en daar een tikkeltje geretoucheerd met photoshop. Het wordt trouwens tijd dat ik vijf beelden begin te selecteren voor de AFS-fotowedstrijd van oktober, suggesties zijn altijd welkom!
(Foto's zijn het resultaat van 2 filmrolletjes, één Ilford Pan 400 BW, en een Kodak Xti 400 BW)
(Foto's zijn het resultaat van 2 filmrolletjes, één Ilford Pan 400 BW, en een Kodak Xti 400 BW)
Enjoy, feedback is altijd welkom!
Klaas
dinsdag 21 september 2010
Heel wat in te halen
Sorry dat het zolang geleden is, maar heb het hier wederom enorm druk gehad, en was 's avonds steeds te laat thuis om nog iets te schrijven. Het is hier ondertussen weeral elf uur, dus ik weet niet of ik vandaag veel 'op papier' zal kunnen zetten.
Waar zal ik beginnen? Ik meen me te herinneren dat ik in mijn vorige post niets verteld heb over de archeologische site waar we donderdag heen gegaan zijn. Het idyllisch dorpje noemde Tenango. Het was een fikse wandeling tot aan de piramides, aangezien de plek officieel gesloten was. Niet dat iemand zich daar iets van aantrok, aangezien er - naar mijn 'goesting' - wat teveel mensen rondliepen om echt ongehinderd te kunnen fotograferen, maar het was toch wel even op de tanden bijten om tot daar te geraken. Tenango is een echt typisch Mexicaans dorpje: gebouwd op een bergflank, met een prachtig kerkje, een wekelijkse, gezellige markt waar iedereen elkaar lijkt te kennen en vooral het ontelbare aantal kleine straatjes, die elkaar her en der kruisen, en die ons tot aan de eeuwenoude stad leidden waar we ettelijke uren zouden doorbrengen. Calixtluahaca - een andere archeologische site die mijn vader en ik een paar weken geleden op een zondagochtend bezochten - was niets in vergelijking met Tenango: een tiental piramides (en blijkt dat er regelmatig nog nieuwe ontdekt worden) - de ene nog hoger, breder of impressionanter dan de andere - bezorgden ons een prachtig uitzicht en bezorgden ons de ganse namiddag trappenplezier. Terwijl mijn pa en ik de vanuit esthetisch standpunt mooiste plekjes gingen opzoeken om foto's te nemen, slenterden mijn moeder en Andrea wat achter ons aan en hield Vadim zich bezig met het verzamelen van afval dat toeristen zowat overal hadden achtergelaten. Na ettelijke uren daalden we terug af, bezochten we de markt en aten we - hoe kan het ook anders - taco's. Tegen de vroege avond waren we terug thuis, en wat later kroop ik in bed om toch ietwat fris te zijn voor de uitstap naar Mexico City de volgende ochtend.
Op vrijdagochtend stond ik zoals gewoonlijk op rond acht uur, om met mijn vader naar de winkel te gaan. Daar zouden we rond half elf vertrekken richting Mexico City. Half elf werd half één, maar daar bleek niemand zich aan te storen. Ik begin stilaan ook wel ietwat aan de Mexicaanse interpretatie van het woord 'stiptheid' te wennen: ergens twee uur te laat arriveren blijkt geen probleem te zijn, leerkrachten die te laat zijn of gewoon niet komen opdagen blijken ook niet zeldzaam te zijn. In Mexico City slenterden we - nog zoiets: terwijl ik in België altijd half loop als ik ergens naartoe stap, doen ze hier in Mexico het omgekeerde, het lijkt wel een koers waarbij ze proberen te ontdekken wie het traagste kan stappen zonder daadwerkelijk stil te staan - van fotowinkel tot fotowinkel, enerzijds om mijn analoge Minolta camera te vinden, anderzijds omdat mijn vader en Diogenes (een andere fotograaf die bij hem werkt en mij oa. heeft leren afdrukken in de doka) een nieuwe videocamera nodig hadden. Toen zij de nodige informatie hadden en ik - voor het duizelingwekkend bedrag van 500 peso's, een dikke 25 euro - stelde mijn vader voor om 'snel' iets te gaan eten in een plaatselijk restaurantje dat hij kende. Drie uur en half later - na heel wat afgedronken en afgegeten te hebben - vroegen we de rekening, betaalden we en stapten we via wat omwegen terug naar de auto. Mijn vader en Diogenes hadden er echter nog niet genoeg van, want toen we een uurtje later in Toluca arriveerden, kregen ze telefoon van Manuel en Ivan (de broers van mijn vader, met wie hij de winkel beheert) om te melden dat zij ergens iets aan het drinken waren, en dat we absoluut ook moesten komen, met als gevolg dat we na een laat avondje moe maar verzadigd richting thuis terugkeerden.
Zaterdag was in jullie ogen hoogstwaarschijnlijk niet erg interessant, aangezien ik letterlijk heel de dag heb ontwikkeld. Een vijftal uur in de donkere kamer, een drietal uur in de studio om mijn negatieven in te scannen, en mijn dag was wederom bijna rond. 's Avonds keek ik op mijn gemak wat TV en kroop er vrij vroeg in aangezien zondag 'fotodag' is, en we er bijgevolg om zes uur uit moesten.
Zo gezegd zo gedaan, de volgende ochtend zaten we om zes uur in de auto. 's Nachts was de elektriciteit uitgevallen, en ook met de waterleiding bleek iets mis te zijn, zodat douchen pas 's avonds mogelijk zou zijn. De plek waar we heen gingen was iets minder 'romantisch' dan de vorigen. Hoewel de landschappen er best wel knap waren, ontsierde de steengroeves en de bergen afval die er gedumpt waren het uitzicht in zekere zin toch wel. Anderzijds bood dat wel een hele hoop nieuwe fotografische mogelijkheden, waardoor we ons met z'n gedrieën (een bevriende fotograaf van mijn vader was ook mee) 'konden laten gaan', zij al iets meer dan mij aangezien mijn voeten doorweekt waren als gevolg van de hevige regenbuiten die 's nachts hadden plaatsgevonden, en aangezien ik mijn gewone schoenen aanhad (ik moet dringend deftige schoenen kopen). Het was eveneens de eerste echte test met mijn nieuwe camera, en hoewel de lichtmeting het her en der toch wel wat laat afweten, was ik er toch niet ontevreden van. Afwachten tot ik de kans krijg om te ontwikkelen om het resultaat te zien, hoogstwaarschijnlijk donderdag. Zoals elke zondag, gingen we na het fotograferen naar de plaatselijke markt om taco's (hoe kan het ook anders) te eten, voor mij een al even interessante gelegenheid om foto's te maken. Toen we thuis kwamen, kroop ik terug in mijn bed om toch nog een uurtje te kunnen bijslapen, want om één uur zou Elvia met Vadim aan mijn deur staan, om richting Lerma te rijden waar we ontvangen zouden worden door een Mexicaanse familie, die eveneens een AFS-student 'hosten' (Ni, een meisje van Thailand).
Eén uur werd half drie, zodat we rond drie uur in Lerma aankwamen. Het was er kermis ('feria'), maar die leek toch wel verdacht veel op een Belgische kermis. Enkel het eten was enigzins anders (hoewel: naast Taco's ed. ook gewoon frieten en pizza), net zoals het dorpsplein waar drie marriachi groepen tegelijkertijd speelden, iets wat in zekere zin een heuse 'kakafonie' teweeg bracht, maar waar de meeste mensen zich allesbehalve aan leken te storen. De familie ontving ons erg hartelijk, en rond vijf uur gingen we aan tafel. Vadim en ik geraakten aan de praat met 'Jose', een ingenieur wiens passie eveneens fotografie is. Hij bleek best geld genoeg te hebben, want hij nodigde ons uit voor een tas echte koffie uit 'Chiapas' bij zijn thuis, dat net naast dat van Ni's huis bleek te liggen. Hij duwde me zijn fotomateriaal in mijn handen, en ik had dat maar al te graag willen ruilen met het mijne (na een ruwe schatting besloot ik dat hij voor ongeveer 10 000 euro aan Nikon spullen bezat). Hij nodigde ons echter ook uit om de bergen eens in te trekken, iets wat zowel Vadim als mij best wel aanstond. We keerden terug naar het andere huis, waar we als dessert 'tequilataart' kregen, waarvan ik zeker het recept niet mag vergeten vragen (ik denk aan de vijfde maaltijd op chirokamp), want die was echt overheerlijk. Rond half negen stapten we terug de auto in richting Toluca, waar we nog langs het ziekenhuis passeerden omdat een Deens meisje van AFS opgenomen was omwille van een voedselvergiftiging. Gelukkig bleek het 's avonds al heel wat beter te gaan, en kon ze de volgende dag al naar huis.
Gisteren was - net zoals vandaag - een gewone dag op de universiteit. De les fotografie vandaag ging over photoshop, ietwat saai omdat het merendeel technieken waren die ik op mijzelf al gezien had. Donderdag duiken we echter opnieuw de doka in, iets wat mij veel meer aanstaat. Ik maakte ook kennis met Vadim zijn klasgenoten, en die waren op het eerste gezicht best wel sympathiek (wel echte 'kunststudenten'). Morgen heb ik ook mijn eerste les Opinion Publica, maar daarover later meer.
Ik houd het voor bekeken voor vandaag, de volgende post zal er hoogstwaarschijnlijk één met foto's zijn aangezien ik de komende dagen echt geen tijd heb om veel te schrijven. Morgenavond opent mijn vader een expositie (samen met drie andere fotografen), en die gaat gepaard met een receptie waar Vadim en ik ook op uitgenodigd zijn. Mijn papa liet echter al doorschemeren dat het best wel eens laat zou kunnen worden, dus het vroege opstaan donderdag zal niet alles worden. Dit weekend gaan we (Vadim en ik) twee dagen naar Ixtapan de la Sal, een dorpje niet zover buiten Toluca, waar het wel een pak warmer is en waar Nienke (een meisje uit Brugge) woont (we blijven bij haar thuis slapen).
Groetjes daar in België!
Klaas
Waar zal ik beginnen? Ik meen me te herinneren dat ik in mijn vorige post niets verteld heb over de archeologische site waar we donderdag heen gegaan zijn. Het idyllisch dorpje noemde Tenango. Het was een fikse wandeling tot aan de piramides, aangezien de plek officieel gesloten was. Niet dat iemand zich daar iets van aantrok, aangezien er - naar mijn 'goesting' - wat teveel mensen rondliepen om echt ongehinderd te kunnen fotograferen, maar het was toch wel even op de tanden bijten om tot daar te geraken. Tenango is een echt typisch Mexicaans dorpje: gebouwd op een bergflank, met een prachtig kerkje, een wekelijkse, gezellige markt waar iedereen elkaar lijkt te kennen en vooral het ontelbare aantal kleine straatjes, die elkaar her en der kruisen, en die ons tot aan de eeuwenoude stad leidden waar we ettelijke uren zouden doorbrengen. Calixtluahaca - een andere archeologische site die mijn vader en ik een paar weken geleden op een zondagochtend bezochten - was niets in vergelijking met Tenango: een tiental piramides (en blijkt dat er regelmatig nog nieuwe ontdekt worden) - de ene nog hoger, breder of impressionanter dan de andere - bezorgden ons een prachtig uitzicht en bezorgden ons de ganse namiddag trappenplezier. Terwijl mijn pa en ik de vanuit esthetisch standpunt mooiste plekjes gingen opzoeken om foto's te nemen, slenterden mijn moeder en Andrea wat achter ons aan en hield Vadim zich bezig met het verzamelen van afval dat toeristen zowat overal hadden achtergelaten. Na ettelijke uren daalden we terug af, bezochten we de markt en aten we - hoe kan het ook anders - taco's. Tegen de vroege avond waren we terug thuis, en wat later kroop ik in bed om toch ietwat fris te zijn voor de uitstap naar Mexico City de volgende ochtend.
Op vrijdagochtend stond ik zoals gewoonlijk op rond acht uur, om met mijn vader naar de winkel te gaan. Daar zouden we rond half elf vertrekken richting Mexico City. Half elf werd half één, maar daar bleek niemand zich aan te storen. Ik begin stilaan ook wel ietwat aan de Mexicaanse interpretatie van het woord 'stiptheid' te wennen: ergens twee uur te laat arriveren blijkt geen probleem te zijn, leerkrachten die te laat zijn of gewoon niet komen opdagen blijken ook niet zeldzaam te zijn. In Mexico City slenterden we - nog zoiets: terwijl ik in België altijd half loop als ik ergens naartoe stap, doen ze hier in Mexico het omgekeerde, het lijkt wel een koers waarbij ze proberen te ontdekken wie het traagste kan stappen zonder daadwerkelijk stil te staan - van fotowinkel tot fotowinkel, enerzijds om mijn analoge Minolta camera te vinden, anderzijds omdat mijn vader en Diogenes (een andere fotograaf die bij hem werkt en mij oa. heeft leren afdrukken in de doka) een nieuwe videocamera nodig hadden. Toen zij de nodige informatie hadden en ik - voor het duizelingwekkend bedrag van 500 peso's, een dikke 25 euro - stelde mijn vader voor om 'snel' iets te gaan eten in een plaatselijk restaurantje dat hij kende. Drie uur en half later - na heel wat afgedronken en afgegeten te hebben - vroegen we de rekening, betaalden we en stapten we via wat omwegen terug naar de auto. Mijn vader en Diogenes hadden er echter nog niet genoeg van, want toen we een uurtje later in Toluca arriveerden, kregen ze telefoon van Manuel en Ivan (de broers van mijn vader, met wie hij de winkel beheert) om te melden dat zij ergens iets aan het drinken waren, en dat we absoluut ook moesten komen, met als gevolg dat we na een laat avondje moe maar verzadigd richting thuis terugkeerden.
Zaterdag was in jullie ogen hoogstwaarschijnlijk niet erg interessant, aangezien ik letterlijk heel de dag heb ontwikkeld. Een vijftal uur in de donkere kamer, een drietal uur in de studio om mijn negatieven in te scannen, en mijn dag was wederom bijna rond. 's Avonds keek ik op mijn gemak wat TV en kroop er vrij vroeg in aangezien zondag 'fotodag' is, en we er bijgevolg om zes uur uit moesten.
Zo gezegd zo gedaan, de volgende ochtend zaten we om zes uur in de auto. 's Nachts was de elektriciteit uitgevallen, en ook met de waterleiding bleek iets mis te zijn, zodat douchen pas 's avonds mogelijk zou zijn. De plek waar we heen gingen was iets minder 'romantisch' dan de vorigen. Hoewel de landschappen er best wel knap waren, ontsierde de steengroeves en de bergen afval die er gedumpt waren het uitzicht in zekere zin toch wel. Anderzijds bood dat wel een hele hoop nieuwe fotografische mogelijkheden, waardoor we ons met z'n gedrieën (een bevriende fotograaf van mijn vader was ook mee) 'konden laten gaan', zij al iets meer dan mij aangezien mijn voeten doorweekt waren als gevolg van de hevige regenbuiten die 's nachts hadden plaatsgevonden, en aangezien ik mijn gewone schoenen aanhad (ik moet dringend deftige schoenen kopen). Het was eveneens de eerste echte test met mijn nieuwe camera, en hoewel de lichtmeting het her en der toch wel wat laat afweten, was ik er toch niet ontevreden van. Afwachten tot ik de kans krijg om te ontwikkelen om het resultaat te zien, hoogstwaarschijnlijk donderdag. Zoals elke zondag, gingen we na het fotograferen naar de plaatselijke markt om taco's (hoe kan het ook anders) te eten, voor mij een al even interessante gelegenheid om foto's te maken. Toen we thuis kwamen, kroop ik terug in mijn bed om toch nog een uurtje te kunnen bijslapen, want om één uur zou Elvia met Vadim aan mijn deur staan, om richting Lerma te rijden waar we ontvangen zouden worden door een Mexicaanse familie, die eveneens een AFS-student 'hosten' (Ni, een meisje van Thailand).
Eén uur werd half drie, zodat we rond drie uur in Lerma aankwamen. Het was er kermis ('feria'), maar die leek toch wel verdacht veel op een Belgische kermis. Enkel het eten was enigzins anders (hoewel: naast Taco's ed. ook gewoon frieten en pizza), net zoals het dorpsplein waar drie marriachi groepen tegelijkertijd speelden, iets wat in zekere zin een heuse 'kakafonie' teweeg bracht, maar waar de meeste mensen zich allesbehalve aan leken te storen. De familie ontving ons erg hartelijk, en rond vijf uur gingen we aan tafel. Vadim en ik geraakten aan de praat met 'Jose', een ingenieur wiens passie eveneens fotografie is. Hij bleek best geld genoeg te hebben, want hij nodigde ons uit voor een tas echte koffie uit 'Chiapas' bij zijn thuis, dat net naast dat van Ni's huis bleek te liggen. Hij duwde me zijn fotomateriaal in mijn handen, en ik had dat maar al te graag willen ruilen met het mijne (na een ruwe schatting besloot ik dat hij voor ongeveer 10 000 euro aan Nikon spullen bezat). Hij nodigde ons echter ook uit om de bergen eens in te trekken, iets wat zowel Vadim als mij best wel aanstond. We keerden terug naar het andere huis, waar we als dessert 'tequilataart' kregen, waarvan ik zeker het recept niet mag vergeten vragen (ik denk aan de vijfde maaltijd op chirokamp), want die was echt overheerlijk. Rond half negen stapten we terug de auto in richting Toluca, waar we nog langs het ziekenhuis passeerden omdat een Deens meisje van AFS opgenomen was omwille van een voedselvergiftiging. Gelukkig bleek het 's avonds al heel wat beter te gaan, en kon ze de volgende dag al naar huis.
Gisteren was - net zoals vandaag - een gewone dag op de universiteit. De les fotografie vandaag ging over photoshop, ietwat saai omdat het merendeel technieken waren die ik op mijzelf al gezien had. Donderdag duiken we echter opnieuw de doka in, iets wat mij veel meer aanstaat. Ik maakte ook kennis met Vadim zijn klasgenoten, en die waren op het eerste gezicht best wel sympathiek (wel echte 'kunststudenten'). Morgen heb ik ook mijn eerste les Opinion Publica, maar daarover later meer.
Ik houd het voor bekeken voor vandaag, de volgende post zal er hoogstwaarschijnlijk één met foto's zijn aangezien ik de komende dagen echt geen tijd heb om veel te schrijven. Morgenavond opent mijn vader een expositie (samen met drie andere fotografen), en die gaat gepaard met een receptie waar Vadim en ik ook op uitgenodigd zijn. Mijn papa liet echter al doorschemeren dat het best wel eens laat zou kunnen worden, dus het vroege opstaan donderdag zal niet alles worden. Dit weekend gaan we (Vadim en ik) twee dagen naar Ixtapan de la Sal, een dorpje niet zover buiten Toluca, waar het wel een pak warmer is en waar Nienke (een meisje uit Brugge) woont (we blijven bij haar thuis slapen).
Groetjes daar in België!
Klaas
zaterdag 18 september 2010
Nieuwe foto's
Once again: weinig tekst, veel foto's. Over het uitstapje naar Mexico City vertel ik later nog wel, wat ik wel kan zeggen is dat ik mijn nieuwe analoge camera (voor het gigantische bedrag van 25 euro) heb gekocht, een Minolta 7000i. Heb vandaag de hele dag in de donkere kamer gezeten, enjoy de foto's (wederom allemaal analoog, genomen met een Kodak Xti 400 BW-film).
And alst but not least: my (new) toys:
Groetjes,
Klaas
Abonneren op:
Posts (Atom)