Een onvergetelijk reisje

Het is weeral eens extreem lang geleden, mijn excuses daarvoor, tegenover u, beste lezer, maar ook tegenover mezelf. Het vergt heel wat zelfdiscipline om mijn avonturen regelmatig samen te vatten, en gezien het feit dat ik het hier echt vreselijk druk heb, is dat niet altijd even evident. Op dit ogenblik ben ik wakker aan het worden in de cafetaria van de universiteit, terwijl ik zoals gewoonlijk een koffie verkeerd (mijn nieuwe ontdekking hier in Mexico) aan het drinken ben. Net zoals vorige week ben ik aan het wachten op de directeur van de taalfaculteit en zijn assistente, aan wie ik vandaag de eerste les Frans zou moeten geven. Naar Mexicaanse gewoonte zijn die ofwel te laat, of zullen die – zoals vorige week – gewoon niet komen opdagen. Aan die mentaliteit ben ik stilaan wel gewoon aan het worden. Voor mij nu ook weer niet zo erg, aangezien ik nu eindelijk eens op mijn gemak kan beginnen schrijven. Dit tekstje zal een 'dagproject' worden, omdat ik vandaag echt ongelooflijk veel te vertellen heb.

Ik heb net vastgesteld dat mijn laatste tekstje van 30 september dateert, vraag me dus niet waar ik exact opnieuw zal beginnen. Ik heb ondertussen wel een extra vak gekozen: multiculturalisme, waar ik nu reeds twee lessen van achter de rug heb. Ik vind dat echt vreselijk interessant. De leerkracht – 'Gabriela' (want hier worden leerkrachten ook op de universiteit gewoon bij hun voornaam genoemd) – is ietwat 'excentriek', maar wel heel sympathiek. Ze praat heel verstaanbaar en traag, waardoor ik in deze les echt praktisch alles, woord voor woord, versta. We bestuderen conflicten tussen verschillende etnische groepen in de wereld. Daarnaast moeten we verscheidene – Spaanse – boeken lezen die over dit onderwerp handelen, om die vervolgens te bespreken in de klas. Er komen verschillende problemen aan bod, alsook de problematiek tussen Wallonië en Vlaanderen in België (eigenlijk ook twee verschillende etnische groepen). Ik kijk er erg naar uit om die lessen te krijgen, omdat ik me toch echt wel afvraag hoe men de situatie vanuit een Mexicaans standpunt analyseert. Afgelopen maandag bespraken we de problemen in de Balkan, ten gevolge van de val van het communisme, maar wijkte Gabriela ook al wat af richting de Belgische situatie, aangezien het voor haar uiteraard een unieke gelegenheid is om een Belg in de les te hebben.

Naast multiculturalisme twijfel ik ook om het vak 'cinema' erbij te nemen. Ik kan die lessen reeds beginnen nemen – een leerling fotografie die hetzelfde vak neemt, heeft dat vorige week aan de prof gevraagd – maar ben er nog niet goed uit of het dan allemaal niet wat teveel wordt. Ik moet maandag en woensdag om negen uur op de universiteit zijn, wat betekent dat ik er erg vroeg uitmoet. De lessen cinema zijn echter ook om negen uur 's ochtends, maar dan op dinsdag en donderdag. Gezien het feit dat ik nog steeds mijn lessen Spaans heb, van vijf tot zeven 's namiddags, zou het zo allemaal wel erg veel en vermoeiend worden. Ik ga er nog eens over nadenken, want het vak staat me echter wel aan. Concreet houdt het in dat we verschillende films zouden analyseren en bespreken, iets waartoe ik in België hoogstwaarschijnlijk nooit de kans toe zal krijgen, en eigenlijk een unieke kans. Als ik er zo over nadenk, denk ik dat het toch wel de moeite zou zijn om er 's morgens iets vroeger uit te komen.

Voor de rest blijft het leventje op de universiteit mij hier best wel aanstaan. Ik heb erg veel geluk gehad om dit te mogen doen, aangezien het hier in Mexico echt niet vanzelfsprekend is dat men van het gebruikelijke 'High School programma' afwijkt, en ik mezelf toch niet echt in staat achtte om hier een gans jaar preparatoria te volgen. Daarnaast kan ik nu vakken volgen die ik in België nooit zal kunnen kiezen, omdat het er toch wel naar uitziet dat ik rechten zal gaan doen.

Ook mijn sociale leven begint hier stilaan in een stroomversnelling te komen. Vooral met de leerlingen van de kunstfaculteit komen Vadim en ik erg goed overeen, en met hen zijn we dan ook al een paar keer een stapje in het Tolucaanse nachtleven gaan zetten. Dat stond me elke keer echt wel aan, de laatste keer organiseerden ze zelf een feestje in Metepec, ter gelegenheid van het nieuwe schooljaar, een 'welkom' voor de kunststudenten. Dat bleek plaats te vinden in de tuin van een leerling, waar een grote tent was gezet en reeds van vijf uur 's namiddags uitbundig werd gefeest en gedronken. Toen wij rond negen uur aankwamen, schatte ik het aantal mensen op een kleine vierhonderd. Vierhonderd mensen die samen wouden feesten op wat marginale deuntjes en met goedkope drank, het deed me in zekere zin aan een aantal feestjes uit Meise denken.

Andere belangrijke dingen van voor mijn reisje naar Oaxaca woensdag, vat ik hier even samen:

Twee weken geleden, trokken Elvia, Vadim en ik op zondag richting Teotihuacan, de belangrijkste en eveneens grootste archeologische site van Mexico. Foto's volgen onderaan in dit bericht. We beklommen er de piramide van de zon en die van de maan, allebei enorm indrukwekkende bouwwerken die de Azteken – zonder enige kennis van metaal – wisten te bouwen. Adembenemende uitzichten hadden mij toegelaten om heel wat foto's te maken, als er tenminste niet zoveel toeristen geweest waren. Ik heb er toch het beste van proberen te maken, maar heb nog niet de tijd gehad om al de beelden door photoshop te halen.

Vorige zondag bracht ik met de familie door, eerst in een antropologisch museum in Toluca, en vervolgens in 'de Liverpool', een reusachtig winkelcentrum hier in Toluca (Metepec om precies te zijn). Ik besloot er dan maar ineens al wat winterkleren aan te schaffen – die ik thuis heb gelaten gezien de bagagelimiet van 20 kg – en was erg opgetogen er een Bershka, een C&A en een Zara te vinden. Die winkels bleken dan wel iets duurder te zijn dan in België, ik kocht er toch meteen een jas en een jeansbroek. Wat overigens wel grappig is, zijn de kledingmaten hier in Mexico. Zoals gewoonlijk nam ik in de Zara een hele resem 'smalls' mee richting paskotjes, bleek dat ik die kleren met moeite over mijn hoofd kreeg. Ook de schoenmaten zijn hier anders (zijn Amerikaanse maten), waardoor de verkoopster van de winkel waar ik vorige week ietwat deftige stapschoenen kocht toch wel even moest grijnzen toen ik mijn schoenen uittrok om haar mijn maat te kunnen vertellen. Hier ga ik het bij houden wat de anderhalve week voor Oaxaca betreft, als me nog iets te binnen schiet prop ik dat er zeker ergens tussen.

Dus: Oaxaca. Ik zal beginnen bij het begin, woensdag 13 oktober. Om zes uur 's ochtends werden we aan een tankstation in Toluca verwacht, alwaar de bus ons zou komen oppikken. Naar Mexicaanse gewoonte was er om zes uur nog niemand. Na een twintigtal minuutjes wachten, arriveerden de eerste andere AFS'ers, met nog kleinere oogjes dan de mijne. We zouden echter nog wat langer mogen wachten, want klaarblijkelijk zouden ook de mensen uit Ixtapan (het dorp waar Nienke, een vriendin uit Brugge woont) ook in Toluca opstappen, en die lieten toch wel even op zich wachten. Om zeven uur vertrok de bus dan eindelijk richting Mexico City, om nog een ander deel van de groep op te pikken. De busreis verliep zoals elke busreis van tien uur: ik sliep zowat aan één stuk door, ergerde me meer dan eens aan de Duitsers die echt met vreselijk veel zijn hier in Mexico (wat wil je, ze kunnen hun verplichte legerdienst ontlopen door een 'social service' in het buitenland te doen, wij – de zogenaamde 'Franstaligen en Nienke' spraken dan ook van een invasie) en overleefde de ganse dag op chips. Daarnaast had ik 'de eer' om de andere Franstaligen uit de staat te ontmoeten, drie meisjes: Manon en Morgan uit Frankrijk, Mathilde uit Zwitserland. Zo vormden we dus als snel een groepje, bestaande uit Vadim, de drie Franstalige meisjes, Nienke en ik. Het enige probleem was dat Nienke haar Frans niet bijster goed is, en ik dus regelmatig moest vertalen (hoewel ze wel bijna alles verstaat). Tot mijn grote vreugde kreeg ik meer dan eens complimenten over mijn Frans, dat er gedurende de afgelopen vijf dagen nog maar eens op vooruit gegaan is (anderzijds is een compliment van een Franstalige over iemands talenkennis nu ook weer niet zo om over naar huis te schrijven, aangezien ik in mijn leven nog niet veel Franstaligen heb ontmoet die meer dan één – hun eigen – taal beheersen). Tijdens de busrit (en tijdens de momenten die ik niet slapend doorbracht) verwonderde ik me meer dan ooit over de schoonheid van het land. We reden uren en uren door verlaten oorden, met prachtige bergen, miljoenen cactussen en andere natuurpracht waar we in België alleen maar van zouden kunnen dromen. Ik nam me dus voor om in de terugweg extra mijn best te doen om wat meer uit mijn doppen te kijken, iets wat achteraf gezien niet zo vanzelfsprekend leek.

Rond vijf uur kwamen we aan in een dorpje op een uurtje rijden van het centrum van Oaxaca, waar we hartelijk ontvangen werden door de 'conpadres' van Elvia, die ons allemaal een slaapplaats voor de komende vier nachten konden aanbieden. Die slaapplaatsen leken dan wel niet erg luxueus te zijn (zo had onze kamer noch deuren, noch ramen, en aangezien het 's nachts wel behoorlijk koud werd, was dat geen sinecure), het was toch wel een mooie, typisch Mexicaanse woning. 'Les Francophones' (zo noemde we onszelf) ploften zich onmiddelijk neer in de heerlijk comfortabele hangmatten, waar we een paar uurtjes gezellig babbelden over vanalles en nog wat, om vervolgens rond tien uur richting Oaxaca centrum te vertrekken om er een eerste stapje in het plaatselijke nachtleven te zetten. Het werd een geweldig avondje, waarin er heel wat afgelachen, gedronken en gedanst werd. We lagen er in de vroege uurtjes in, en dat zou de volgende ochtend best wel hard aankomen...

De volgende ochtend werden we rond half acht gewekt, sleepten we onszelf naar de ontbijttafel en stapten we een uurtje later de bus op. We zouden naar een Mezcalfabriek gaan (Mezcal is een plaatselijke sterke drank, en het begrip 'fabriek' moet je niet te letterlijk nemen, het ging er allemaal nogal artisanaal aan toe), om daarna naar de 'Arbol de Tule', de breedste boom ter wereld te gaan kijken en de dag uiteindelijk af te sluiten met een bezoekje aan een soort pottenbakkerij, nog zoiets typisch voor Oaxaca. We brachten wederom heel wat uren in de bus door, maar het was zeker en vast de moeite. Alledrie de plaatsen waren erg mooi, interessant om zien, en er werd door iedereen heel wat gekocht. Ik kocht een fles Mezcal voor mijn Mexicaanse vader (die Mexicaanse haal ik duidelijk aan, omdat een fles voor 'de pa in België' toch alleen maar in de 'sterke drank kast' zou gezet worden en enkele weken later op onverklaarbare wijze zou verdwijnen) en een aantal kleinigheidjes in de pottenbakkerij voor de zusjes en moeder (die dingen zouden bij het aankomen in Toluca echter wel gebroken zijn, aangezien ik ze om de één of andere reden van het bagagerek in de bus vielen). 's Avonds bekeken we in onze verblijfplaats een dansgroep die typische Mexicaanse dans bracht, en besloten we daar te blijven in plaats van naar Oaxaca te gaan. Wederom werd het een legendarisch nachtje, Vadim deed zijn fles Mezcal iets vroeger dan verwacht open en voor de tweede avond op rij kropen we er erg laat in.

Het opstaan ging de volgende morgen heel wat minder vlot dan de dag ervoor, zodat we iets later dan verwacht – tot grote frustratie van Elvia – in de bus zaten. We zouden Monte Alban bezoeken, een archeologische site die werkelijk prachtig was (foto's volgen). Na hier een rondleiding gekregen te hebben, slenterden we er nog een uurtje rond, genoten we van het zonnetje (het weer in Oaxaca was hemels) en stapten we vervolgens terug op de bus, die ons naar het centrum van de stad Oaxaca zou brengen.

Ook de stad bleek prachtig te zijn. 'Otro Mexico', zoals Elvia het omschreven had toen ze ons voor de eerste keer over de reis vertelde. Overal typische Mexicaanse markten, waar je voor geen geld kleren, eten, koffie en mole kon kopen. Prachtige gebouwen, die afstamden uit de koloniale periode. We besloten de toeristische rondleiding in een typische 'sightseeing bus' niet te doen, en in plaats daarvan gewoon wat door het centrum te kuieren. We belandden echter al snel in de plaatselijke 'Burger King', waar we ons naar Europese gewoonte goed volstoken en vervolgens de stad gingen verkennen. Rond zeven uur waren we terug 'thuis', aten we, en vertrokken een paar uurtjes later terug richting Oaxaca om een feestje te gaan bouwen. En dat werd het ook, zodat we voor de derde avond op rij wederom moe maar voldaan onder de wol kropen.

Zaterdagochtend hadden we een 'oriëntatie', die eigenlijk best wel goed in elkaar zat. We werden nogmaals aan de 'regels' herinnerd, kregen een overzicht van Mexicaanse gebruiken die voor westerlingen wel eens niet zo evident kunnen zijn, en kregen de kans om over onze ervaringen na een kleine twee maanden Mexico te vertellen. Na gegeten te hebben, vertrokken we wederom richting Oaxaca centrum, waar we nogmaals een dagje zouden mogen rondlopen. We gingen er onmiddellijk op zoek naar de plaatselijke marktjes, waar ik koffie en chocolade uit Oaxaca kocht (de koffie is werkelijk overheerlijk, een wereld van verschil met 'gewone' koffie). 's Avonds gingen we er voor de laatste keer uit, en aangezien het de laatste avond was en we de volgende dag toch een hele busrit voor de boeg hadden om te slapen, vlogen we er nog eens een laatste keer stevig in. We gingen echter wel naar een andere discotheek die mij heel wat minder aanstaat, maar ik had het genoegen om van het aangename gezelschap van Ingrid, een Noorse vriendin die ook in Toluca woont, te mogen genieten. Ook nadat we terugkeerden bleven we met z'n allen nog gezellig babbelen in en rond de hangmatten, zodat het al stilaan licht werd toen we in onze nest kropen.

Na een wederom veel te lange busrit arriveerden we rond zeven uur in Toluca, aan hetzelfde tankstation, waar mijn vader mij kwam ophalen. Thuis vertelde ik uitgebreid over mijn tripje. Ik ben nog steeds aan het bekomen. Oaxaca is schitterend, toont hoe veelzijdig dit land is, en heeft me steeds weer met open ogen naar zijn rijkdom laten kijken ('rijkdom', Oaxaca is weliswaar de armste staat van Mexico, degoutant hoe de regering zo'n schitterende regio zo onbekommerd laat).

Vandaag was echt vreselijk vermoeiend, aangezien mijn lichaam duidelijk nog aan het recupereren was van het tekort aan slaap. De les multiculturalisme werd vervangen door een conferentie van de 'partij van de arbeid', een relatief kleine Mexicaanse partij waarvan het kopstuk kwam spreken op de universiteit. Ik slaagde er echter in om half in slaap te vallen, iets wat ook de politicus in kwestie niet ontging. Hij besloot met andere woorden om eens goed 'met mijn gezicht te lachen' en begon iets tegen mij te zeggen. Ik had dat echter pas degelijk door wanneer ik mijn ogen terug opendeed, en moest vaststellen dat zowat iedereen in de zaal naar mij aan het kijken was, terwijl ook de politicus met een brede grijns op het gezicht toekeek. Gelukkig had ik geen les publieke opinie, waardoor ik thuis kon gaan eten en al mijn digitale foto's van Oaxaca door Photoshop kon halen. Morgen begin ik de film te ontwikkelen, en normaalgezien zouden die foto's ook tegen vrijdag af moeten zijn.

Bon, ondertussen is het hier elf uur 's avonds, ik heb gedurende de hele dag nu en dan wat aangevuld, en zo kort maar bondig proberen samen te vatten wat ik de afgelopen 18 dagen zoal heb uitgestoken, mijn excuses voor de fouten die hoogstwaarschijnlijk hier en daar in de tekst geslopen zijn, maar ik ben echt te moe om die nu nog te herlezen, zeker aangezien ik 'het Journaal' nog wil bekijken (en dat is wel degelijk het Belgische journaal, dat ik elke dag op internet bekijk om toch ietwat op de hoogte te blijven van de Belgische politiek).
Geniet nog van jullie laatste uurtjes slaap, ik kruip erin. Tot de volgende!
 
Klaas
 
P.S.: de foto's zullen voor een andere keer zijn, heb nu echt de moed niet meer om die nog te uploaden.